জতুৱা ঠাঁচ বা খণ্ডবাক্য

জতুৱা ঠাঁচ বা খণ্ডবাক্যবোৰ সাধাৰণতে বিশেষ্য,ক্ৰিয়া,বিশেষণ আৰু বিভিন্ন পদক ভিন ভিনকৈ বা একেলগে বিশেষ অৰ্থত ব্যৱহাৰ কৰি গঠন কৰা হয় ৷ অসমীয়া ভাষাত এই খণ্ডবাক্যসমূহে এক বিশেষ স্থান অধিকাৰ কৰি আছে ৷ অসমীয়া ভাষাত অলেখ জতুৱা ঠাঁচ বা খণ্ডবাক্য আছে ৷ তলত ইয়াৰে কেইটিমান উল্লেখ কৰা হ'ল ::

- চকু চৰহা --- লোকৰ ভাল দেখিব নোৱৰা ৷

- চকু পোৰা --- লোকৰ ভাল দেখি সহিব নোৱৰা ৷

- চকু লগা --- টোপনি অহা ৷

- চকু দিয়া --- সাৱধান হোৱা, পাবলৈ ইচ্চা কৰা ৷

- চকু মুদা --- মৃত্যু হোৱা ৷

- চকুত লগা --- ধুনীয়া হোৱা ৷

- চকু ফুৰা --- ওপৰে ওপৰে চোৱা ৷

- কথা চহকী --- বৰকৈ যি কথা কয় ৷

- কথা গৰকা --- ভাল বেয়া যি গমি চায় ৷

- কথা ক --- ভাব প্ৰকাশ কৰ ৷

- কথা হ --- আলোচনা কৰ ৷

- কপাল ফুলা --- সৌভাগ্য উপস্থিত হোৱা ৷

- কপাল ফুটা --- দুৰ্ভাগ্য উপস্থিত হোৱা ৷

- কপাল ধিওৱা --- আশাৰে বাট চোৱা ৷

- কপালৰ ঘাম মাটিত পেলোৱা --- অতি পৰিশ্ৰম কৰা ৷

- কপাল ধোৱা --- আশা এৰা ৷

- কাণ কটা --- নিলাজ, দুষ্ট ৷

- কাণ দিয়া --- মনোযোগ দিয়া ৷

- কাণ পতা --- শুনিবলৈ সাজু হোৱা ৷

- কাণ বাগৰা --- লোকৰ মুখে শুনা ৷

- কাণ এৰা --- মনোযোগ নিদিয়া ৷

- কাণ কৰা --- মনোযোগ দিয়া ৷

- কাণ সৰালি মৰা --- নুশুনা ভাও জোৰা ৷

- কাণে কাণ মাৰি --- কোনো মতে ৷

- কঁকাল ভগা --- দুৰ্বল হোৱা, ক্ষমতাহীন হোৱা ৷

- কঁকাল পৰা --- বুঢ়া হোৱা, দুৰ্বল হোৱা৷

- কঁকাল বন্ধা --- কোনো কামলৈ সাজু হোৱা, সষ্টম হোৱা ৷

- কঁকাল দঙা --- পুনৰ শক্তি লাভ কৰা, পুনৰ টনকিয়াল হোৱা ৷

- আঁঠু লোৱা --- সন্মান দেখুৱাবলৈ আঁঠু কাঢ়ি সেৱা কৰা ৷

- আঁঠুত সোণ বিচাৰ --- কাম নকৰাকৈ ধন-সম্পদৰ আকাংক্ষা কৰা ৷

- গা ধৰা --- শকত হোৱা ৷

- গা এৰা দিয়া --- সম্পৰ্ক এৰা বা মনোযোগ নিদিয়া ৷

- গা দাঙি কোৱা --- সাহস কৰি কোৱা ৷

- গা ৰখা --- হানি বা নষ্টৰ পৰা ৰক্ষা কৰা ৷

- গা পাতি লোৱা --- কোনো কাম কৰিবলৈ দায়িত্ব লোৱা বা মান্তি হোৱা ৷

- গা গধুৰ --- এলেহুৱা ৷

- গা ঘেলাই ফুৰা --- কাম- বন নকৰি ধুন মাৰি ফুৰা ৷

- গা ধৰ --- শকত হ ৷

- গাৰ নোম ডাল ডাল হ --- ভয়ত শিয়ঁৰি উঠ ৷

- গা চেবা --- সন্দেহ হোৱা ৷

- গা দাং --- নৰিয়াৰ পৰা উঠা ৷

- গা তোলা --- দায়িত্ব বহন কৰা, মান্তি হোৱা ৷

- গা জুৰা --- সন্তোষ পোৱা ৷

- গা লৰাই কৰা --- মনোযোগ দি কোনো কাম কৰা ৷

- গা নচুৱাই ফুৰা --- কাম নকৰি এনেয়ে ঘূৰা-পকা কৰি ফুৰা ৷

- গাত হাত দিয়া --- মৰিওৱা বা অপদস্থ কৰা ৷

- গা জোৰা --- যথেষ্ট হোৱা, অটা ৷

- গা সৰা --- বিপদৰ পৰা ৰক্ষা পৰা , দায়িত্বৰ পৰা অব্যাহতি পোৱা ৷

- গা ৰোৱা --- কোনোমতে ৰক্ষা পৰা ৷

- গা তোলা --- পুনৰ টনকিয়াল হোৱা ৷

- গা ভাৰী --- গৰ্ভৱতী ৷

- গা ঘেলাই ফুৰা ---কাম-বন নকৰি ধুন মাৰি ফুৰা ৷

- গা ৰাঁই জাঁই কৰা --- চাটি-ফুটি কৰা বা অস্থিৰ হোৱা ৷

- চকু ৰোৱা --- দেখিবলৈ ধুনীয়া বা আকৰ্ষণীয় ৷

- চকু ফুৰাই চোৱা --- ওপৰে ওপৰে চোৱা ৷

- চকু মুদা কুলি ---প্ৰবঞ্চক,ফাকি দিয়া ব্যক্তি ৷

- চকুত ধুলি মৰা --- ফাকি দিয়া ৷

- চকুৰ পচাৰতে --- নিমিষতে , ক্ষন্তেকতে ৷

- চকুৰ কুটা --- অপ্ৰিয় ৷

- চকুৰ মণি --- অতি প্ৰিয় বা আদৰৰ ৷

- চকু জুৰ পৰা --- চাই সন্তোষ পোৱা ৷

- চকু মেলি চোৱা --- অনুগ্ৰহ কৰা ৷

- চকু ৰখা --- যত্ন কৰা, ভালদৰে মন কৰা ৷

- চকু এৰা --- আশা নকৰা, মনোযোগ দিবলৈ এৰা ৷

- মুখ লগা --- আনৰ চকুত পৰি শ্ৰীহানী হোৱা বা অপকাৰ হোৱা ৷

- মুখ নোহোৱা --- গঢ় লগাই কথা ক’ব নোৱাৰা ৷

- মুখ মেলা --- আনলৈ আশা কৰা ৷

- মুখ মৰা --- নিমাত হোৱা ৷

- মুখ বজোৱা --- কাজিয়া কৰা ৷

- মুখ ফালি কোৱা --- স্পষ্টকৈ কোৱা ৷

- মুখলৈ চোৱা --- মৰম বা দয়া কৰা ৷

- মুখত সোপা দিয়া --- মাত নাইকিয়া কৰা , নিমাত কৰা ৷

- মুখৰ ভাত কাঢ়ি নিয়া --- পোৱা সুবিধা নিজৰ অকৰ্মণ্যতাৰ বাবে হেৰুওৱা বা আনে জোৰ কৰি নিয়া ৷

- মুখেৰে সাত হাল বোৱা --- ফিতাহি মাৰি কথা কোৱা ৷

- মুখ পাতি ধৰা --- আনৰ কথাত নিজে সোমোৱা ৷

- মুখ উজলোৱা --- নাম জনাজাত কৰা ৷

- মুখ উফন্দা --- অসন্তোষ ভাৱ দেখুৱা ৷

- দাঁত লগা --- লোকৰ চকু পৰাত অমংগল হোৱা ৷

- দাঁতে ওঁঠে নলগা --- কোনো কাজিয়া পেচাল নোহোৱা ৷

- দাঁত নাই --- সাহস নথকা, সামৰ্থ্য নাই ৷

- হাত এৰা --- দায়িত্ব এৰা ৷

- হাত কৰা --- নিজৰ কৰা লোৱা , নিজৰ অধীনলৈ অনা ৷

- হাত ঘলা --- আনৰ বস্তুৰ প্ৰতি লোভ কৰা ৷

- হাত চোৱা --- মংগল চোৱা বা ভাল – বেয়া বিচাৰ কৰা ৷

- হাত দিয়া --- কোনো কামত ধৰা ৷

- হাত পতা --- ভিক্ষা কৰা, কোনো বস্তু খোজা ৷

- হাত ধৰা --- টানকৈ চলা , কৰিব নোৱাৰা হোৱা ৷

- হাত পৰা --- অধোগতি , তললৈ নমা ৷

- হাত থকা --- প্ৰভাৱ থকা ৷

- হাত ঊঠা --- উন্নতি হোৱা , কৃতকাৰ্য হোৱা ৷

- হাত অহা --- অভ্যাস হোৱা ৷

- হাত মৰা --- লুকুৱাই লোকৰ বস্তু নিজৰ কৰা ৷

- হাত মেলা --- নোপোৱা বস্তুৰ প্ৰতি হেঁপাহ কৰা ৷

- হাত সৰা --- ৰক্ষা পোৱা , পলাই যোৱা, মুক্তি পোৱা ৷

- হাত সাৱতা --- কোনো কাম নকৰি এনেয়ে থকা ৷

- হাত বাগৰা --- আনে ব্যৱহাৰ কৰাৰ পিছত পোৱা ৷

- হাত মুকলি --- খৰছী, অবাবত খৰচ কৰা ৷

- হাত খালি --- টকা – পইছা নথকা ৷

- হাত টান --- কৃপণ, চিকতা ৷

- হাত চুটি --- ক্ষমতাহীন, অভাৱী মানুহ ৷

- হাত দীঘল --- ক্ষমতাশালী ৷

- হাতে-লোতে --- অপৰাধ কৰি থকা অৱস্থাতে ধৰা পেলোৱা ৷

- হাত ধোৱা --- আশা এৰা বা সম্পৰ্ক এৰা ৷

- হাত লৰ --- চোৰ স্বভাৱ ৷

- হাতৰ মুঠিত ৰখা --- নিজৰ অধীনত ৰখা ৷

- হাতে ভৰিয়ে ধৰা --- কাবৌ-কোকালি কৰা ৷

- হাতে নামাৰি ভাতে মৰা --- দেখাকৈ অপকাৰ নকৰি নেদেখাকৈ অপকাৰ কৰা ৷

- হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে --- গোপনে , মনে মনে ৷

- হাত বুলোৱা --- মৰম কৰা ৷

- হাত যোৰ কৰা --- প্ৰাৰ্থনা কৰা ৷

- হাত উজান দিয়া --- কামত সহায় কৰা ৷

- হাড়-ছাল ওলোৱা --- অতি ক্ষীণ ৷

- হাড়ক মাটি কৰা --- অতিৰিক্ত পৰিশ্ৰম কৰা ৷

- হাড়লৈকে চিন --- ভিতৰলৈকে অৰ্থাৎ অতি ভালকৈ চিনি পোৱা ৷

- হাড় ভগা বন --- কঠিন কাম ৷

- হাড়ত বন গজা --- বহুদিনৰ আগতে মৰা ৷

- হাড় পেলোৱা --- মৃত্যু হোৱা ৷

- হাড় নাইকিয়া জিভা --- লাগ বান্ধ নোহোৱাকৈ বা বিবেচনা নকৰাকৈ কথা কোৱা মানুহ ৷

- হিয়া ধুনা --- কান্দি ব্যাকুল হোৱা ৷

- হিয়া ধাকুৰীয়া --- শোকত ব্যাকুল হোৱা ৷

- হিয়াৰ আমঠু --- প্ৰিয়তম লোক ৷

- অজীন পাতকী --- মিলিব নোৱাৰা, দন্দুৰা লোক ৷

- অথাই সাগৰ --- ডাঙৰ বিপদ ৷

- অমাতৰ মাত --- শুনিবলৈ শুৱলা নাত ৷

- অলপ পানীৰ মাছ --- দুৰ্বল , নিমাখিত ৷

- অচিন কাঠৰ থোৰা --- অপৰিচিত ৷

- অহুত কাণে পহুৰ কাণে --- উৰা বাতৰি, ঘুনুক ঘানাককৈ শুণা ৷

- আকোৰ গোঁজালি --- একেটা কথাত লাগি থকা ৷

- অটোম টোকাৰি --- পৰিপাটি ৷

- আথে – বেথে --- অতি সাদৰৰ ৷

- আমঠু ক’লা পৰা --- মনত বৰ আঘাত পোৱা ৷

- আকাশী সৰগ ভাগি পৰা --- ডাঙৰ বিপদ হোৱা ৷

- আলিবাটত চালি ধৰা --- ধুন মাৰি ফুৰা ৷

- আজল মঠ --- জানিও নজনা ভাও ধৰা ৷

- আভুৱা ভৰা --- ঠগ, প্ৰবঞ্চনা কৰা ৷

- আকাশত চাং পতা --- অস্বাভাৱিক কল্পনা কৰা ৷

- আলৈ-আথানি --- নিৰাশ্ৰয় বা নি:সহায় ৷

সংস্কৃতি, পৰিবৰ্তিত অসমীয়া সংস্কৃতি

সংস্কৃতি কি?

ইয়াৰ সংজ্ঞা আৰু স্বৰূপ সম্বন্ধে এটা সুস্পষ্ট ধাৰণা দিয়া কঠিন৷ অসমীয়া ভাষা-সাহিত্যৰ মাজতো এই শব্দটোৱে কেতিয়াৰ পৰা নিগাজিকৈ সোমাই পৰিল সেই বিষয়েও নিশ্চিতকৈ ক’ব নোৱাৰি৷ সংস্কৃতিৰ লগত সততে জড়িত হৈ থাকে এখন সমাজ আৰু সেই সমাজখনৰ অংগীভূত সদস্যৰূপে মানুহে আহৰণ কৰা জ্ঞান, বিশ্বাস, কলা, ৰীতি-নীতি, আচাৰ-ব্যৱহাৰ, উৎসৱ-অনুষ্ঠান, আইন-কানুন, নৈতিকতা, অভ্যাস আৰু অন্যান্য সামাজিক উপাদানসমূহ৷ মানুহৰ জীৱন-ধাৰণৰ পৰিৱৰ্তনৰ লগে লগে সংস্কৃতিৰ ধাৰণাৰো পৰিৱৰ্তন হৈ আহিছে৷ মানুহে আদিম অৱস্থাৰ পৰা সভ্য অৱস্থালৈ আহোতে সময়ৰ লগত খাপ খুৱাই জীৱন-যাপনৰ বাবে নিত্য নতুন আহিলা-পাতিৰ আশ্ৰয় ল’ব লগা হ’ল৷ ইয়াৰ বাবে মানুহে এক নতুন কৃত্ৰিম সাংস্কৃতিক পৰিৱেশৰো সৃষ্টি কৰি ল’ব লগা হ’ল৷ এটা সময়ত সেই সকলোবোৰেই মানৱ জীৱনৰ নিত্য ব্যৱহৃত সামগ্ৰীত পৰিণত হৈ পৰিল৷ গতিকে এই ফালৰ পৰা ক’ব পাৰি

“যি বিলাকত প্ৰকৃতিৰ প্ৰেৰণা থাকিলেও কেৱল প্ৰাকৃতিক নিয়মত হোৱা নাই, কিন্তু মানুহে নিজৰ শৰীৰ আৰু মনৰ বিকাশৰ বাবে, সমাজৰ কল্যাণৰ অৰ্থে সৃষ্টি কৰি লৈছে আৰু মানি লৈ তাক বিকাশ সাধন কৰিছে সেয়ে হ’ল সংস্কৃতি (অসমীয়া লোক সংস্কৃতিৰ আভাস)৷”

একেদৰে নৃতাত্বিক অৰ্থতো

“মানুহে জন্মৰ পৰা মৃত্যুলৈকে ভৌগোলিক, সামাজিক আৰু অতিলৌকিক এই তিনিবিধ পৰিৱেশৰ মাজত বাস কৰিবলৈ সমাজৰ স্বীকৃতি লৈ যি কৰে, যেনেকৈ থাকে, যি অৱদান দিয়ে তাকে সংস্কৃতি আখ্যা দিব পাৰি (অসমীয়া লোক সংস্কৃতিৰ আভাস)৷”

ইয়াৰ পৰা এটা কথা ক’ব পৰা যায় যে, সংস্কৃতি হ’ল মূলতঃ মানুহৰ জীৱন ধাৰণৰ এক সৎ, শৃংখলিত, আদৰ্শময় জীৱন প্ৰক্ৰিয়া৷

অসমীয়া ভাষাত ‘সংস্কৃতি’

অসমীয়া ভাষাত এই ‘সংস্কৃতি’ শব্দৰ ব্যৱহাৰৰ আগতে ‘কৃষ্টি’ শব্দৰহে ব্যৱহাৰ হৈছিল৷ পিচলৈ পশ্চিমীয়া ‘কালচাৰ’ (Culture) শব্দৰ সমাৰ্থক হিচাপে ‘সংস্কৃতি’ শব্দটো বাংলা ভাষাৰ দুৱাৰ-দলি গৰকি সোমাই আহে যদিও অসমীয়া ভাষাত কৃষ্টি-সংস্কৃতি দুয়োতা শব্দৰে ব্যৱহাৰ লক্ষ্য কৰা দেখা যায়৷ কিন্তু দুয়োটা শব্দৰ মাজত এটা সুক্ষ্ম পাৰ্থক্য লক্ষ্য কৰা দেখা যায়৷

ড. নবীন চন্দ্ৰ শৰ্মাৰ মতে

“একেটা ক্ৰিয়াৰ বাৰম্বাৰ আচৰণ বা আবৃত্তিক কৰ্ষণ বা কৃষ্টি আখ্যা দিব পাৰি; আৰু এই কৃষ্টিক সংস্কাৰ কৰি লোৱাটোৰ নামেই সংস্কৃতি৷”

আনহাতে বিশ্বনাৰায়ন শাস্ত্ৰীৰ মতে

“কৃষ্টি হ’ল এটা জাতিয়ে কৰা সকলো কামৰে সমষ্টি আৰু সংস্কৃতি হ’ল সেই জাতিৰ চিন্তা, কল্পনা আৰু কামৰ শ্ৰেষ্ঠ অংশখিনি৷ ইয়াৰ প্ৰভাৱ জাতিৰ মনত থাকি যায়৷ সেই প্ৰভাৱে জাতিৰ জাতীয় আদৰ্শ গঢ় দিয়ে, কামত অনুপ্ৰেৰণা দিয়ে৷”

কিন্তু বাস্তৱ ক্ষেত্ৰত কৃষ্টি-সংস্কৃতিৰ এনে বিশাল ভাৱাৰ্থ সুদূৰ পাৰাহতে আছে বুলিব পাৰি৷ বৰ্তমান সন্ধিয়া জাকজমকতাৰে একোখন সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান পাতি তাত পৰিৱেশন কৰা কেইটামান গীত, নৃত্য, নাটক আদিকেই সামৰি কৃষ্টি-সংস্কৃতিৰ প্ৰচাৰ চলাই থকা হৈছে৷ চৰকাৰৰ সাংস্কৃতিক মন্ত্ৰনালয়ৰ দৰে একোটা বিভাগ আছে যদিও সম্প্ৰতি বঁটা প্ৰদান, দুই-এখন সংগীতানুষ্ঠান অনুষ্ঠিত কৰাৰ মাজতে তাৰ দায়িত্ব শেষ৷ আনহাতে বিশ্ববিদ্যালয়, মহাবিদ্যালয়সমূহতো একোটা সাংস্কৃতিক বিভাগ থাকে যদিও বছৰৰ মূৰত বিশ্ববিদ্যালয় সপ্তাহ, কলেজ সপ্তাহ আৰু যুৱমহোৎসৱৰ দৰে অনুষ্ঠান পাতি নিজৰ দায়িত্ব পালন কৰে৷ প্ৰকৃততে কোনো জাতিয় অনুষ্ঠানেই প্ৰকৃত সংস্কৃতি কি তাক বুজি উঠি তাক ৰক্ষা কৰাৰ ক্ষেত্ৰত চিন্তা-চৰ্চা কৰা দেখা পোৱা নাযায়৷

সংস্কৃতিৰ স্বৰূপ নিৰ্ণয়ৰ ক্ষেত্ৰত জ্যোতি প্ৰসাদে কিছু বাস্তৱ দৃষ্টিভংগীৰে চিন্তা-চৰ্চ্চা কৰিছিল৷ তেওঁৰ মতে

“আমি বাস্তৱিক জীৱনৰ সকলো আহিলাতে সৌন্দৰ্য প্ৰয়োগ কৰাৰ লগে লগে আমাৰ মন আৰু হৃদয়ৰ গুণতো সৌন্দৰ্য প্ৰয়োগ কৰো৷ এই বাহিৰ আৰু ভিতৰ দুয়োৰে উৎকৰ্ষণ আৰু তাত সৌন্দৰ্য প্ৰয়োগ হ’লেই মানুহৰ সংস্কৃতিয়ে পূৰ্ণ ৰূপ পায়৷… এজন মানুহ যদি সুকুমাৰ কলাৰ সৃষ্টিত অভিনৱ সৌন্দৰ্য সৃষ্টি কৰিব পৰা হৈও, মানুহৰ সৈতে ব্যৱহাৰত আৰু সম্বন্ধত মানসিক গুণবোৰ প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰে তেন্তে সেই মানুহজনৰ সংস্কৃতি নিশ্চয় অসম্পূৰ্ণ বুলিব লাগিব৷”

জ্যোতিপ্ৰসাদে সংস্কৃতিৰ দুটা দিশৰ কথা কৈছে৷ অন্তৰভাগ আৰু বৰ্হিভাগ৷ ইয়াৰে অন্তৰভাগত প্ৰকাশ পাই আধ্যাত্মিক উপলব্ধিৰ মানসিক উৎকৰ্ষতা৷ আনহাতে বৰ্হিভাগত প্ৰকাশ পাই বাস্তৱ জীৱনৰ চিন্তা আৰু কৰ্মৰাজি৷ বৰ্তমান আমাৰ সংস্কৃতি ৰক্ষাৰ বেলিকাও সততে আন্তঃসংস্কৃতিৰ অভাৱ লক্ষ্য কৰা দেখা যায়৷ যাৰ বাবে বহু সময়ত একোজন ব্যক্তি বা একোটা পৰিয়াল ঘৰ-দূৱাৰ, আচবাব, শিক্ষা-দীক্ষা আদি সকলো ফালৰ পৰাই সংস্কৃতিবান যেন লাগিলেও তেওঁৰ সানিধ্যলৈ যোৱাৰ পিছত বা তেওঁৰ লগত কথা পতাৰ পিছত দেখা যায় যে তেওঁৰ বাহ্যিক আৱৰণটোহে সংস্কৃতিৰ বৈশিষ্ট্যৰে ভৰা৷ ভিতৰখন অন্তঃসাৰশূন্য আৰু দুস্কৃতিৰ কদৰ্যৰে ভৰা৷ আমি সাধাৰণ অৰ্থত সংস্কৃতিসম্পন্ন ব্যক্তি বুলি ক’লে যিজন ব্যক্তিক বুজো সেইজন ব্যক্তি প্ৰকৃততেই আভ্যন্তৰীণ সংস্কৃতিৰ সুষমাৰে ভৰা হ’ব লাগিব৷ খং, ক্ষোভ, দুখ, বেদনা, হতাশাৰ মুহূৰ্ততো আত্মনিয়ন্ত্ৰণৰ মাজেৰে নিজৰ মানৱীয় গুণখিনি আনৰ আগত প্ৰকাশ কৰিব পৰা ব্যক্তিজনকেই আমি সংস্কৃতিসম্পন্ন ব্যক্তি বুলিব পাৰো৷ এইখিনিতে এটা কথা উল্লেখ কৰিব পাৰি যে যিদৰে সকলো সভ্য মানুহকে সংস্কৃতি সম্পন্ন বুলিব নোৱাৰি সেইদৰে সকলো সংস্কৃতি সম্পন্ন লোকেই সুসভ্য নহয়৷ মানসিক উৎকৰ্ষতাইহে একোজন মানুহক সভ্য আৰু সংস্কৃতিবান কৰি তুলিব পাৰে৷ বৰ্তমান সংস্কৃতিৰ ক্ষেত্ৰত দেখা দিয়া এই সমস্যাটোৱেই সংস্কৃতিৰ ভেটি ঠৰকবৰক কৰি তুলিছে৷ নিজৰ জাতি, ভাষা, সাহিত্য, উৎসৱ-অনুষ্ঠান, ৰীতি-নীতি আদিৰ প্ৰতি কোনো ধৰণৰ শ্ৰদ্ধা নথকাকৈ কেৱল ভোগবাদি মানসীকতাৰে সংস্কৃতি ৰক্ষাত আত্মনিয়োগ কৰা মানুহৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পাব লাগিছে৷ যিটোৱে আমাৰ সংস্কৃতিৰ ক্ষেত্ৰত গভীৰ সংকতৰ সৃষ্টি কৰিছে৷

এখন ৰাজ্যৰ সাংস্কৃতিক উপাদানসমূহ সংগ্ৰহালয়ত সংৰক্ষণ কৰি আমি নতুন প্ৰজন্মৰ বাবে ৰাখি থৈ যাব পাৰো৷ কিন্তু আমি চিন্তা কৰিব লাগিব বাস্তৱ ক্ষেত্ৰত কি দৰে তাক পালন কৰি উঠি অহা প্ৰজন্মক পৰিচয় কৰি দিব পাৰো৷ সংস্কৃতি ৰক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত ড. ভুবনমোহন দাসে তেওঁৰ ‘অসমীয়া সংস্কৃতিৰ সংৰক্ষণ আৰু অন্যান্য’ নামৰ গ্ৰন্থত এটা লাখটকীয়া প্ৰশ্ন কৰিছে যে

“অসমীয়া সংস্কৃতি জীৱন্ত অৱস্থাত ৰক্ষাৰ দায়িত্ব গাঁৱৰ মানুহৰ ওপৰতে ন্যস্ত নেকি?”

সকলো সংস্কৃতিৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হ’ল গাঁৱসমূহ৷ গাঁৱৰ সহজ-সৰল মানুহখিনিৰ মাজতে অধিকভাৱে জীপাল হৈ থাকে প্ৰতিটো উৎসৱ-অনুষ্ঠান, ৰীতি-নীতি আৰু বিভিন্ন লোকসাংস্কৃতিক সমলসমূহ৷ কিন্তু বিভিন্ন কাৰণত মানুহ নগৰমুখি হোৱাৰে পৰা আভিজাত্যৰ দোহাই দি নগৰৰ বহু মানুহে সংস্কৃতি ৰক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত এক ধৰণৰ লজ্জাবোধ অনুভৱ কৰে৷ যাৰ বাবে নগৰীয়া সংস্কৃতি বুলিও এক ধৰণৰ নতুন সংস্কৃতিয়ে গঢ় লৈ উঠা দেখা গৈছে৷ এনে নগৰীয়া সংস্কৃতিৰ নতুন ধ্যান-ধাৰণাই কেতিয়াবা সমাজত সংঘাত সৃষ্টি নকৰাকৈও থকা নাই৷ গাঁৱৰ পুৰণি সাংস্কৃতিক অভিব্যক্ৰিৰ মাজত বাস কৰা পুৰণি চাম মানুহ আৰু নতুন ধ্যান-ধাৰণাত ডাঙৰ-দীঘল হোৱা নতুন পুৰুষ (New Generation)ৰ মাজৰ এনে সংঘাতে কেতিয়াবা একোখন ঘৰ, একোটা পৰিয়ালৰ বহু বছৰীয়া সম্প্ৰীতিকো জোকাৰি যোৱা দেখা গৈছে৷ এটা কথা ঠিক যে, সংস্কৃতি হ’ল জীৱন যাপন প্ৰণালীৰ এক ধাৰা৷ মানুহৰ অভিজ্ঞতা, জ্ঞান, প্ৰয়োজন আদিয়েই সংস্কৃতিৰ জন্ম দিয়ে৷ এই ফালৰ পৰা নগৰীয়া সংস্কৃতিকো আমি ভুল বুলি একেষাৰে ক’ব নোৱাৰো৷ জীৱন যাত্ৰাত আগুৱাই যাওতে অনেক লোকে অভিজ্ঞতাৰ পৰা অনেক নতুন নতুন সংস্কাৰ সঞ্চিত কৰে৷ এই সঞ্চিত সংস্কাৰ পুৰণিৰ লগত যোগ হয় আৰু কৌতিকলীয়া পুৰণি সংস্কৃতিয়ে নতুন ৰূপত আত্মপ্ৰকাশ কৰে৷ যি সংস্কৃতিয়ে নতুন অভিজ্ঞতা, জ্ঞান, সংস্কাৰ সামৰি ল’ব পাৰে সেই সংস্কৃতিয়েই সমাজত মহিয়ান হৈ থাকে৷ কিন্তু এই ক্ষেত্ৰত এটা কথা মানি ল’ব লাগিব যে, একো নোহোৱাৰ পৰা বা শূন্যৰ পৰা সংস্কৃতিৰ সৃষ্টি হ’ব নোৱাৰে৷ ইয়াৰ এটা ভেটি থাকিব লাগিবই লাগিব৷ অসমীয়া সংস্কৃতিৰো এটা নিজস্ব ভেটি আছে৷ গতিকে ইয়াক ৰক্ষা কৰা প্ৰতিজন অসমীয়াৰে পৱিত্ৰ কৰ্তব্য৷

অসমীয়া সংস্কৃতিৰ ক্ষেত্ৰত এক পৰিৱৰ্তন

অসমীয়া সংস্কৃতিৰ ক্ষেত্ৰত ক্ৰমে ক্ৰমে এক পৰিৱৰ্তনে গা কৰি উঠিছে৷ ১৮২৬ চনৰ ইয়াণ্ডাবু সন্ধিৰ পিছৰ পৰাই ইংৰাজৰ শাসন আৰু বাঙালী আমোলাসকলৰ চলন-ফুৰণ, আচাৰ-ব্যৱহাৰৰ প্ৰতি অন্ধ অনুকৰণে অসমীয়া সংস্কৃতিৰ ভেটি কপাই থৈ যায়৷ সংস্কৃতিৰ ক্ষেত্ৰত সততে এটা কথা ব্যৱহাৰ কৰা হয় ‘সংস্কৃতি পৰিৱৰ্তনশীল’৷ এই কথা ঠিক যে সময়ৰ পৰিৱৰ্তনৰ লগে লগে সংস্কৃতিৰ ধাৰণাৰো পৰিৱৰ্তন হয়৷ পূৰ্বতে মানুহ গাঁৱত বাস কৰিছিল৷ ক্ৰমে ক্ৰমে মানুহ নগৰমুখি হ’ল৷ নানান শিল্প-বাণিজ্যৰ প্ৰসাৰ বাঢ়িল৷ উদ্যোগৰ সৃষ্টি হ’ল৷ সংস্থাপনৰ কাৰণে মানুহে নিজৰ গাঁও এৰি নগৰত বাস কৰিবলৈ ধৰিলে৷ পৰিৱেশ-পৰিস্থিতিয়ে মানুহক এখন ঠাইৰ পৰা আন এখন ঠাইলৈ ঘূৰি ফুৰিবলৈ বাধ্য কৰিলে৷ লাহে লাহে প্ৰচলিত কিছুমান নিয়ম-নীতি, আচাৰ-ব্যৱহাৰ ধৰি ৰখা কঠিন হৈ পৰিল৷ কিন্তু সকলো পৰিস্থিতিগত কাৰণক স্বীকাৰ কৰিও আমাৰ কিছুমান আপুৰুগীয়া সাংস্কৃতিক অভিব্যক্তিক একেবাৰে দলিয়াই পেলাই সম্পূৰ্ণ নগৰমুখি হৈ পৰাটো একেবাৰে শুভলক্ষণ হ’ব নোৱাৰে৷ এই প্ৰসঙ্গত জ্যোতিপ্ৰসাদে এক সুস্পষ্ট মত আগবঢ়াইছে৷ তেওঁৰ মতে “সংস্কৃতিৰ গতিপথত দেশী-বিদেশী যিবোৰ সাংস্কৃতিক সম্পদ লগ পোৱা যায় সেইবোৰ গ্ৰহণ কৰোঁতে সদায় নিজৰ জাতীয় ৰূপত সজায় পৰাই ললেহে সংস্কৃতি গতিধৰ্মী হয়৷ এনে সংস্কৃতিৰ গতিধৰ্মিতাই ভৱিষ্যতৰ সংস্কৃতিৰো বাট মুকলি কৰি ৰখাৰ লগতে বাটটো বহল আৰু ওখও কৰে৷” গতিকে দেখা যায় ‘ভাবিকালৰ সংস্কৃতি’ বাঢ়নৰ বাট মুকলি কৰি ৰাখিবলৈ হ’লে দেশী-বিদেশী, অতীত-বৰ্তমান এই সকলো সাংস্কৃতিক সম্পদসমূহ গ্ৰহণ কৰিব পৰা বিপুলায়তন দৃষ্টিভংগী গ্ৰহণ কৰিব লাগিব৷ ইয়াকে কৰিবলৈ যাওঁতে আমি সাংস্কৃতিক অংগসমূহক পাহৰি থাকিলে নহ’ব৷ কাৰণ বাহিৰা সংস্কৃতিয়ে জীৱনটো সুচাৰুৰূপে চলাই নিয়াত সহায়হে কৰিব পাৰে, কিন্তু সেইটোৱে জাতিটোৰ ভেটি কেতিয়াও দৃঢ় কৰিব নোৱাৰে৷

অসমীয়া সংস্কৃতিলৈ সঘনাই পৰিৱৰ্তন আহিবলৈ ধৰিছে৷ এই পৰিবৰ্তনে গাঁও, নগৰ-চহৰ সকলোতে কম বেছি পৰিমাণে এতিয়া বিয়পি পৰিছে৷ অসমীয়া সংস্কৃতিৰ কথা ক’লেই আমাৰ মনলৈ প্ৰথমতেই ভুমুকি মাৰে জাতিয় উৎসৱ বিহুৱে৷ তিনিওটা বিহুক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই অসমীয়া সমাজত প্ৰচলিত বিভিন্ন আচাৰ-ব্যৱহাৰ, নৃত্য-গীত, খাদ্যভ্যাস, সাজ-পাৰ আদিৰ মাজেৰেই অসমীয়া জাতিৰ এক নিজস্ব পৰিচয় বহন কৰি আছে৷ কিন্তু সময়ৰ পৰিৱৰ্তনৰ লগে লগে নগৰসমূহৰ দৰেই গাঁওসমূহটো বিহুক কেন্দ্ৰ কৰি গঢ়ি উঠা সেই পুৰণিৰ আৱেগ কিছু ম্লান পৰিছে৷ মানুহৰ ঘৰে ঘৰে হুঁচৰি গাই বিহুৰ বতৰত গৃহস্থক আৰ্শীবাদ দিয়া, গৰু বিহুৰ দিনা একেলগে নদীলৈ গৈ গৰুক নোৱাই-ধূৱাই মাহ হালধি ঘঁহি গা ধোৱা, মাঘৰ বিহুত মেজি, ভেলা ঘৰ সাঁজি ভোজভাত খোৱা, কাতি বিহুত তুলসীৰ তলত, পথাৰত চাকি দিয়া আদি কাৰ্যবোৰ প্ৰায়েই নোহোৱা হৈ পৰিছে৷ বিবাহ অনুষ্ঠানক কেন্দ্ৰ কৰি হোৱা আখৈতোলা, গাঁঠিয়ন খুন্দা, দৈয়ন দিয়া, সুৱাঁগুৰি তোলা আদি অনুস্থানসমূহ ক্ৰমে ক্ৰমে বিবাহ অনুষ্ঠানৰ পৰা নোহোৱা হৈ পৰিছে৷ ভিডিঅ’ গেইম, কম্পিউটাৰ, কেব’লটিভি আদিয়ে জোনাকনিশা সন্ধিয়া আইতাৰ মুখৰ সাধু শুনা, সাধু কোৱা আদি প্ৰথাৰ প্ৰচলন কমাই আনিছে৷ ইয়াৰ উপৰিও সাজ-সজ্জা, খাৱন-শোৱন, আ-অলংকাৰ, খেল-ধেমালি, কেশবিন্যাস, প্ৰসাধন, সোধন-পোছন আদিৰ ক্ষেত্ৰতো নতুন নতুন বস্তুৱে চকুৰ চমক লগাবলৈ ধৰিলে৷ ইয়াৰ সৰহ ভাগকেই আমি সময়ৰ পৰিৱৰ্তনৰ ফলত গ্ৰহণ কৰিবলৈ বাধ্য হৈছোঁ যদিও বেছিভাগেই আকৌ আধুনিক অন্ধ নগৰীয়া আভিজাত্যৰ ফলটো সৃষ্টি নোহোৱাকৈ থকা নাই৷ যিবোৰ ক্ৰমে ক্ৰমে গাঁৱসমূহলৈ প্ৰসাৰিত হৈ গোটেই সংস্কৃতিৰ ভেটিটোকে কপাই তুলিছে৷

অসমীয়া সংস্কৃতিলৈ অহা এই সংকতৰ কাৰণ কেৱল নগৰীয়া সংস্কৃতিয়েই নহয়৷ সততে এটা অভিযোগ শুনা যায় যে, আধুনিক ভোগবাদত বিশ্বাসী যুৱকসকলে আধুনিকতাৰ নামত অসমীয়া সংস্কৃতি ৰক্ষা কৰিব নিবিচাৰে৷ কিন্তু বহু অসমীয়া সংস্কৃতি ক্ৰমে ক্ৰমে আমাৰ মাজৰ পৰা হেৰাই যোৱাৰ ক্ষেত্ৰত অন্যান্য কিছুমান কাৰকেও প্ৰভাৱ পেলাইছে৷ এই ক্ষেত্ৰত – প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশ, নিৱনুৱা সমস্যা, ধাৰ্মিক গোড়ামী, শিক্ষানীতিৰ সময়সূচীৰ আসোৱাহ, জনসংখ্যাৰ বৃদ্ধি আৰু অৰ্থনৈতিক অস্থিৰতা আদিয়ে নতুন প্ৰজন্মক সংস্কৃতি ৰক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত পৰোক্ষভাৱে বাধাৰ সৃষ্টি কৰিছে৷ প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশৰ ভিতৰত ভৌগোলিক অৱস্থা, জলবায়ু, মাটি, উদ্ভিদ, জীৱজন্তু আদিৰে গঠিত পৰিবেশৰ কথা ক’ব পাৰি৷ বৰ্তমান অসমৰ বেছিভাগ ঠাইতে বাৰিষা হ’লে বানপানী হোৱাটো এটা বাৰ্ষিক উৎসৱত পৰিণত হৈছে৷ যাৰ ফলত উকা পথাৰে উদং ভঁৰালৰ সৃষ্টি কৰিছে৷ একেদৰে বহু ঠাইত আকৌ বানপানীৰ বিপৰীতে বৰষুণৰ অভাৱত খৰাঙৰ সৃষ্টি হৈছে৷ এনে ক্ষেত্ৰত ব’হাগ বিহুত বৰা, চকোৱা ধানেৰে পিঠা-জলপান তৈয়াৰ কৰা, মাঘবিহুত ভেলাঘৰ সাজি ভোজভাত খাই আনন্দ কৰা কাতি বিহুত অধিক শষ্য উৎপাদনৰ বাবে পথাৰত চাকি-বন্তী দিয়া আদি পৰম্পৰাসমূহ নিজে নিজে মেলানি মাগিছে৷ সংস্থাপনৰ স্বপ্ন আৰু নিবনুৱা সমস্যাই বৰ্তমান বহুটো যুৱক-যুৱতীক চহৰমুখী কৰি তুলিছে৷ সৰু-বৰ বিভিন্ন চাকৰিত নিয়োগ হৈ অতি দুখ-কষ্টৰ মাজেদি নিজৰ ঘৰখন পুহি থকা দেখা গৈছে৷ কেতিয়াবা দেখা যায়, এনে বহুটো যুৱক-যুৱতীয়ে গাঁৱৰ কোনো উৎসৱতে অংশ গ্ৰহণ কৰিবলৈ আহৰি নাপায়৷ মানসীক উদ্বিগ্নতাই এই যুৱক-যুৱতীসকলৰ মুখৰ পৰা স্বতঃস্ফুতভাৱে ওলাই আহিব বিচৰা আনন্দকণ যেন কাঢ়ি নিছে৷

বৰ্তমান শিক্ষানীতিৰ সময়সূচীয়েও ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ ক্ষেত্ৰত সংস্কৃতি ৰক্ষাত বাধাৰ সৃষ্টি কৰিছে৷ বৰ্তমান গাঁও অঞ্চলৰ বেছিভাগ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়েই উচ্চ শিক্ষাৰ বাবে চহৰৰ শিক্ষানুষ্ঠানত অধ্যয়ন কৰে৷ দেখা যায় যে, বন্ধৰ তালিকা প্ৰস্তুত আৰু পৰীক্ষা অনুষ্ঠিত কৰাৰ ক্ষেত্ৰত তালিকা প্ৰস্তুত কৰা ব্যক্তিসকলে অসমীয়া জাতিৰ সংস্কৃতিৰ কথা একেবাৰে নাভাবে৷ দেখা যায় ব’হাগ বিহুৰ এদিন বা দুদিনৰ পিছতে বহুটো পৰীক্ষা অনুষ্ঠিত কৰে৷ যাৰ ফলত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে ঘৰলৈ যাব নোৱাৰে বা গ’লেও স্বতঃস্ফূৰ্তভাৱে আনন্দত মতলিয়া হ’ব নোৱাৰে৷ আনকি বৰ্তমান কাতি বিহুত বন্ধ পৰ্যন্ত দিয়া দেখা নাযায়৷ ইয়াৰ বিপৰীতে পুঁজাত দহ-বাৰ দিনৰ পৰা এমাহ পৰ্যন্ত বন্ধ দিয়া দেখা যায়৷ ইয়াৰ লগতে আধুনিক শিক্ষা ব্যৱস্থাৰ পাঠ্যক্ৰমেও ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ মনত সাংস্কৃতিক প্ৰমূল্যবোধৰ সৃষ্টি কৰিব নোৱাৰাটোও মনকৰিবলগীয়া কথা৷ বৰ্তমান অসমীয়া সমাজত দলৈকে শিপাই যোৱা ধৰ্ম (প্ৰন্থা)ৰ গোড়ামিয়েও সংস্কৃতি ৰক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত বাধাৰ সৃষ্টি কৰিছে৷ মহাপুৰুষ শংকৰদেৱৰ বৈষ্ণৱ ধৰ্ম আদৰ্শ প্ৰিয় এক শ্ৰেণীৰ বৈষ্ণৱে এক শৰণ ধৰ্মৰ দোহাই দি মাঘবিহুৰ সময়ত অগ্নিপুঁজা হোৱাৰ ভয়ত মেজি নজ্বলোৱা, গছ পূঁজা হোৱাৰ ভয়ৰ তুলসীৰ তলত চাকি নিদিয়া, জীৱ হত্যা হোৱাৰ ভয়ত পথাৰত চাকি নিদিয়া আদি কাৰ্যই বৰ্তমান দুয়োটা বিহুৰ ক্ষেত্ৰতে সংকীৰ্ণতাৰ পৰিচয় দিছে৷ যাৰ ফলত গাঁৱসমূহৰ এক বৃহত সংখ্যক মানুহৰ মাজত মাঘ আৰু কাতি বিহু লাহে লাহে হেৰাই গৈছে৷ ইয়াৰ লগতে বৰ্তমান গাঁৱসমূহত দেখা দিয়া ৰাজনৈতিক অৰিয়াঅৰি আৰু নামঘৰ কেন্দ্ৰীক বিভেদসমূহেও ভাওনা অনুষ্ঠিত কৰাত অন্তৰাই হিচাপে দেখা দিছে৷ যিবোৰ এতিয়া আমাৰ চিনাকী গাঁৱৰ সহজলভ্য দৃশ্য হৈ পৰিছে৷

এইদৰে মন কৰিলে দেখা যায় যে, বহুটো আনুষাঙ্গিক কাৰণেই বৰ্তমান অসমীয়া সংস্কৃতিলৈ সংকত কঢ়িয়াই আনিছে৷ এনে ক্ষেত্ৰত আমি আত্ম-সমালোচনাৰে প্ৰতি ক্ষেত্ৰতে আঁতৰাব পৰা আসোৱাহসমূহ দূৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে নিশ্চয় আহিব বিচৰা সংকতসমূহ কিছু আঁতৰ হ’ব৷ অৱশ্যে ইয়াৰ বাবে লাগিব এটা সাংস্কৃতিক মন, অসমীয়া সংস্কৃতি জীয়াই ৰখাৰ দৃঢ় সংকল্প৷

"কেতেকী " কাব্য আৰু ইয়াৰ বিষয়বস্তু

"কেতেকী " কাব্য আৰু ইয়াৰ বিষয়বস্তু

জোনাকী যুগত যি কেইজন প্ৰথিতযশা কবিয়ে নিজ নিজ ৰচনাৰে অসমীয়া ৰোমাণ্টিক সাহিত্যিক সমৃদ্ধ কৰিছিল , সেইসকলৰ ভিতৰত ৰঘুনাথ চৌধাৰী অন্যতম ।  বিশ্বসাহিত্যলৈ লক্ষ্য কৰিলে দেখা যায় যে কবি-সাহিত্যিকসকলক তেওঁলোকৰ ৰচনাৰ বৈশিষ্ট্য অনুসৰিহে কোনো এটা বিশেষ উপাধিৰে বিভূষিত কৰা হয় । যিদৰে কালিদাস প্ৰেম আৰু সৌন্দৰ্য্যৰ কবি , ৱৰ্ডছৱৰ্থ প্ৰকৃতিৰ কবি ,ক'লেৰিজ অলৌকিকতাৰ কবি , তেনেদৰে অসমীয়া সাহিত্যত ৰঘুনাথ চৌধাৰী হৈছে বিহগী কবি ।

                    ৰঘুনাথ চৌধাৰীৰ কবিতাত বিভিন্ন ভাৱ আৰু বিষয়বস্তু থাকিলেও চৰাই বিষয়ক কবিতা কেইটিয়েহে পাঠকক বিশেষভাৱে আকৃষ্ট কৰে , সেইবাবে তেওঁ বিহগী কবি ।

   '' কেতেকী '' ৰঘুনাথ চৌধাৰীৰ এখনি অনুপম কাব্য গ্ৰন্থ । পাঁচটি তৰংগ বা খণ্ডত ৰচিত এই কাব্যখনিৰ প্ৰথম খণ্ডৰ বিষয়বস্তু হ'ল অচিন অজান দেশৰপৰা আহি আকুল সুৰেৰে গীত গাই থকা কেতেকী নামৰ চৰাইজনী । কবিৰ বাবে কেতেকী চৰাইটি এটি ৰহস্য । এটি যেন সাঁথৰ । এই চৰাইটি ক'ৰ পৰা আহিল আৰু কলৈ যাব সেই কথা কবিয়ে নেজানে । অবুজ ভাষাৰে কি মাত মাতিছে , কিহৰ আশাত এই সংসাৰত ভ্ৰমি ফুৰিছে , সেইবোৰ কথাও কবিৰ অজ্ঞাত । সেইবাবে সুধিছে -----

"ক'ৰপৰা তই আহিলি সোণাই

কোন দিশে যাৱ উৰি ,

কিয় বা ফুৰিছ দূৰ দূৰণিত

অকল'ই ঘুৰি ঘুৰি । "

                          কেতেকীৰ সম্বন্ধে কবিৰ কল্পনাৰ অন্ত নাই । একো একোটা স্তৱকত বিশেষ একোটা কবি-কল্পনা মূৰ্ত্ত হৈ উঠিছে । কবিৰ ভাৱ  যে কেতেকী চৰাইজনী এনে এখন সুন্দৰ ঠাইত জন্ম লৈছে য'ত শ্ৰদ্ধা , শান্তি , আৰু দয়া বিৰাজমান । সেই দেশত প্ৰলোভন , বিভেষিকাৰ আশংকা নাই । তেনে এখন ঠাই এৰি চৰাইটি কিয়নো এই পৃথিবীলৈ আহিল সেই কথা কবিৰ বাবে এক পৰম বিস্ময় । সেয়েহে আবেগ জৰ্জৰিত কন্ঠৰে প্ৰশ্ন কৰিছে-----

"বাপ মাৱ ভাই সৱাকে এৰিলি

এৰিলি ওপজা ঠাই

গছ-পাতে সজা ঘৰটি এৰিলি

কাৰ কি আহুদি পায় । "

                        কবিয়ে চৰাইজনীক সাৱধান কৰি দি কৈছে যে , যিখন পৃথিৱীলৈ সি আহিছে , সেইখন পৃথিৱীৰ নন্দন কানন বা অমৰাৱতী নহয় , ই মায়া কাননহে । ইয়াত নিঃস্বাৰ্থ মৰম-চেনেহ আৰু অমিয়া সুখ নাই ।  তাৰ পিছত কবিয়ে তাৰ একান্ত লগৰী , সুখ-দুখৰ সমভাগী কোনোবা আছে নে নাই সেই কথা চিন্তা কৰি ব্যথিত হৈছে । ভোক-পিয়াহত আহাৰ যোগাবলৈ , দুখ -ভাগৰত বিচনাত নিকাবলৈ কোনোবা আছে নে নাই কবিয়ে প্ৰশ্ন কৰিছে । এইবোৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰোঁতে কেতেকীৰ লগত কবিৰ এক আত্মীয়তাৰ ভাৱ ফুটি উঠিছে । কবিতাটিৰ আৰাম্ভণি শাৰীটোৰ "সোণাই" সম্বোধনতে এই এই আত্মীয়তা স্পষ্ট হৈ পৰিছে । সেয়ে কবি কেতেকীৰ সমব্যথী ।

                       কবিয়ে চৰাইজনীক সকলো শুভ আৰু মঙ্গলৰ প্ৰতীকৰূপে আদৰি লৈছে । দেখাত যদিও কেতেকী ক্ষুদ্ৰ জীৱ , তথাপি তাৰ মাজেৰেই বিশ্ব-প্ৰেম নিৰৱচ্ছিন্নভাৱে বৈ আছে । বিশ্বৰ মঙ্গল সাধনৰ বাবেই যেন কেতেকীয়ে বিহগী জনম লৈছে আৰু পবিত্র প্ৰেমৰ ডোলেৰে গোটেই জগতখন মেৰাই থৈছে । কবিৰ মতে চৰাইজনীয়ে মিলন বাতৰিকেই কাঢ়িয়াই আনিছে আৰু সেই বাতৰিকেই সুমধুৰ সুৰত গাৱলৈ আহ্বান জনাইছে । তাৰ পিছত কবিয়ে কেতেকীৰ ভুৱন ভুলোৱা মোহিনী কন্ঠৰ মাধুৰ্য্য কীৰ্তন কৰি তাৰ অমৃত বৰষা মাতত কেনেকৈ গোটেই সংসাৰখন ভোল গৈছে সেই কথা বৰ্ণনা কৰিছে । কেতেকীয়ে মৰ্তলৈ আহিয়েই সাগৰ , গছ-গছনি , পৰ্বত-পাহাৰ সকলোকে ভুলাইছে আৰু মৰুভূমি সদৃশ সংসাৰখন অপৰূপ মৰুদ্যান ৰূপে সজাই তুলিছে । সামৰণিৰ চাৰিটা স্তৱকত কবিয়ে কেতেকীক প্ৰেমৰ প্ৰতীক বুলি কল্পনা কৰিছে । কবিৰ ভাষাত -"প্ৰেমৰ সোৱাদ বিলাব আহিছ , দেৱদূত ৰূপ ধৰি । "  কেতেকী চৰাইজনীৰ প্ৰসংগাত পঞ্চমুখ হৈ পৰা এনে বৰ্ণনাৰপৰা কবিতাটিক এটি "বিহগী প্ৰশস্তি কবিতা বুলিও ক'ব পাৰি । 
                 প্ৰকৃতিৰ প্ৰশস্তি , নৈসৰ্গিক প্ৰকৃতিৰ প্ৰতি আকৰ্ষণ , প্ৰকৃতিৰ শোভাত তন্ময় ভাৱ ৰোমাণ্টিক যুগৰ কবিতাৰ অন্যতম বৈশিষ্ট্য । এই বৈশিষ্ট্যৰ ভেটিত ৰঘুনাথ চৌধাৰীৰ "কেতেকী" এটি ৰোমাণ্টিক বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ কবিতা ।

প্ৰসংগ পুথি : অসমীয়া কবিতাৰ বিচাৰ ( ড. বিমল মজুমদাৰ )

অম্বিকাগিৰি ৰায়চৌধুৰী

অম্বিকাগিৰি ৰায়চৌধুৰী (ইংৰাজী : Ambikagiri Raichoudhury; ১৮৮৫-১৯৬৭) 

কুৰি শতিকাৰ অসমৰ এজন খ্যাতমান কবি, গায়ক, শক্তিশালী গদ্য-লেখক, সংবাদ-সেৱী, আলোচনী সম্পাদক, দেশপ্ৰেমিক, সমাজ-সেৱক আৰু ভাৰতৰ স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ অগ্ৰণী সংগ্ৰামী সেনা। ওৰে জীৱন অসম আৰু অসমীয়াৰ স্বাৰ্থৰ হকে মাত মতা আৰু জাগৰণৰ চেতনা সঞ্চাৰিত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা বাবে তেখেতক ‘অসম কেশৰী’ উপাধিৰে সম্বোধিত কৰা হয়। ১৯৫০ চনত তেখেত অসম সাহিত্য সভাৰ সভাপতি হিচাপে নিৰ্বাচিত হৈছিল ।

অম্বিকাগিৰি ৰায়চৌধুৰীয়ে ১৯১৫ চনত ‘তুমি’ আৰু ১৯১৬ চনত ‘বীণা’ নামৰ কবিতা পুথি প্ৰকাশ কৰে । 

১৯১৮ চনত চন্দ্ৰনাথ শৰ্মাৰ সহযোগিতাত ‘চেতনা’ নামৰ মাহেকীয়া আলোচনী উলিয়ায় । তেখেতে ‘চেতনা’ৰ লিখাবোৰত স্বাধীনতা আন্দোলন, অসহযোগীতা, ৰাজনীতিত হিংসা-অহিংসাৰ স্থান, দেশ-বিদেশৰ বিবিধ সমস্যা আদিৰ উপৰিও বিশেষভাৱে অসম দেশ,অসমৰ জাতীয় সমস্যা আদিৰ বিষয়ে বিষদভাৱে আলোচনা কৰিছিল । 

১৯২১ চনৰ অসহযোগ আন্দোলনৰ সময়ত জেলত থাকোঁতে বহুতো জাতীয়তাবাদী গীত ৰচনা কৰে। ইয়াৰেই ইংৰাজী ভাঙনি ‘Songs of The Cell’ নামেৰে পিছলৈ প্ৰকাশ পায়। 

ৰায়চৌধুৰীৰ প্ৰকাশিত আন কবিতা পুথিসমূহ হ’ল- ‘অনুভূতি’, ‘স্থাপন কৰ,স্থাপন কৰ’(১৯৫৮), ‘বেদনাৰ উল্কা’(১৯৬৪) আৰু ‘আজি বন্দো কি ছন্দেৰে’ । 

তাৰ বাহিৰেও ভালেখিনি কবিতা বিবিধ আলোচনীত প্ৰকাশ পায়। গদ্যৰ ভিতৰত ‘আহুতি’(১৯৫৪), ‘ডেকা-ডেকেৰীৰ বেদ’ আৰু ‘কল্যাণময়ী’, ‘ভক্তগৌৰৱ’, ‘জয়দ্ৰথ বধ’ নামৰ তিনিখন নাটক প্ৰকাশ হৈছে । 

ৰায়চৌধুৰীৰ কবিতাত দুটা প্ৰধান সুৰ ধ্বনিত হৈছে । এটা হৈছে দৃপ্ত জাতীয়তাবাদৰ দুন্দভিধ্বনি আৰু আনটো ‘তুমি’ আৰু ‘বীণাত থকা ৰহস্যবাদ বা অতীন্দ্ৰিয়বাদৰ কোমল সুৰ । ‘তুমি’ কাব্য প্ৰিয়তমাৰ দৈহিক সৌন্দৰ্য-আকৰ্ষণত আৰম্ভ হৈ শেষত বিশ্বসুন্দৰৰ বিশ্বব্যাপী সৌন্দৰ্য আৰু অতীন্দ্ৰিয় আকৰ্ষণত পৰিসমাপ্তি ঘটিছে । 

তেখেতেৰ জাতীয়তাবাদী কবিতাত নিষ্পেষণ আৰু অত্যাচাৰৰ বিৰূদ্ধে তীব্ৰ প্ৰতিবাদ, “দুৰ্গম গিৰি কান্তাৰ মৰু” অতিক্ৰম কৰি জীৱনযুদ্ধত বীৰদৰ্পে আগবাঢ়িবলৈ উদাত্ত আহ্বান পোৱা যায় । কবিয়ে এনে এটা জীৱন কামনা কৰে য’ত ব্যক্তিয়ে সংগ্ৰামৰ মাজেদি সকলো গ্লানি,ভণ্ডামি,নীচতা আঁতৰাই মানৱতাই বিকাশ ঘটাব পাৰে । ৰায়চৌধুৰীৰ কবিতাৰ শব্দগঠন আৰু তান বা শ্বাসাঘাত প্ৰধান বলিষ্ঠ ছন্দও অসমীয়া কবিতাৰ বিশেষ সম্পদ ।

১৯৬৭ চনৰ ২ জানুৱাৰীত ৮২ বছৰ বয়সত অসম আৰু অসমীয়া জাতি-সত্তাৰ চিম্তা মনত লৈয়েই অসম কেশৰী অম্বিকাগিৰিয়ে মৃত্যুবৰণ কৰে ।

কুশান গান

অবিভক্ত গোৱালপাৰাত প্ৰচলিত এক জনপ্ৰিয় লোক-নাট্যানুষ্ঠান। কোচসকলে গোৱা গানৰ পৰা কুশান অথবা সীতাৰ পুত্ৰ কুশৰ দ্বাৰা প্ৰচাৰিত গীতৰ পৰা এই কুশান শব্দৰ উদ্ভৱ হোৱা বুলি বহুতে বিশ্বাস কৰে। কোনো কোনোৱে কোচ ৰাজত্বৰ আগৰেপৰা এই কুশান গানৰ প্ৰচলন হোৱা বুলি ক’ব খোজে। যদিও কুশান গানত ৰামায়ণৰ কাহিনীহে গোৱাৰ নিয়ম কিন্তু স্থান বিশেষে বহু কুশান গানৰ দলে মহাভাৰত আৰু অন্যান্য পুৰাণৰ গীতো পৰিবেশন কৰা দেখা যায়। প্ৰায় একুৰিৰো অধিক কলা-কুশলীৰে এই অনুষ্ঠান পৰিপূৰ্ণ। গানৰ মূল গায়কজনক কোৱা হয় গীদাল। গীদালে ওজাপালিৰ ওজাৰ দৰে হাতত চোঁৱৰ লৈ গোটেই অনুষ্ঠানটোৰ গুৰি বঠা ধৰে। গীদালে লগাই দিয়া পদবোৰ পাইল বা পালিয়ে সুৰ ধৰি গায়। খোল, তাল, পেঁপা, বাঁহী, দোতাৰা বাদ্য বজোৱা বাদক বা বাইনে গীতৰ সংগীত পৰিবেশন কৰে। সংগীতৰ তালে তালে চুকুৰীসকলে নৃত্য পৰিবেশন কৰে। গীদাল-দোৱাৰীয়ে ওজাপালি অনুষ্ঠানৰ দৰে গীত-পদ অৰ্থব্যঞ্জক মুদ্ৰাসহ পৰিবেশন কৰে। কেতিয়াবা বিসংগতিপূৰ্ণ হাস্যৰসাত্মক উপ-কাহিনীও তেওঁলোকে উপস্থাপন কৰে। তেতিয়াই চুকুৰীসকলে নাচে। কুশান গানত বেণাৰ ব্যৱহাৰ অপৰিহাৰ্য। সম্প্ৰতি কুশান গানত কৃত্তিবাসী ৰামায়ণৰ পদ গোৱা হয় যদিও প্ৰাচীন কালত এই পৰম্পৰা নাছিল। মাধৱ কন্দলি, দুৰ্গাবৰৰ অসমীয়া ৰামায়ণ দুষ্প্ৰাপ্য হোৱা বাবে দাঁতি কাষৰীয়া কৃত্তিবাসী ৰামায়ণৰ সহজলভ্য ছপা সংস্কৰণসমূহে কুশান গানৰ দলক বেছি উপকৃত কৰাৰ ফলতেই এনে হ’বলৈ পাইছে। আগতে পুৰুষেই নাৰীৰ সাজ-সজ্জা পৰিধান কৰি চুকুৰী হৈছিল যদিও সম্প্ৰতি নাৰীয়ে এই কাৰ্য সম্পাদন কৰা পৰিলক্ষিত হৈছে।

উমাচল শিলালিপি

উমাচল শিলালিপি অসমত বৰ্তমানলৈ আৱিষ্কাৰ হোৱা আটাইতকৈ পুৰণি শিলালিপি। খ্ৰীষ্টীয় পঞ্চম শতিকাৰ এই শিলালিপি গুৱাহাটীৰ নীলাচল পাহাৰৰ উত্তৰ-পূব ঢালৰ উমাচল পাহাৰত আৱিষ্কৃত হৈছে। এজোপা পুৰণি বট গছ উভলী পৰাত এই শিলালিপি দৃষ্টিগোচৰ হৈছিল। শিলালিপিখনত বৰ্মন ৰাজবংশৰ ৰজা মহেন্দ্ৰ বৰ্মাৰ (খ্ৰী.৪৭০–৪৯৪) নাম খোদিত হৈ আছে। তেওঁৰ নাম ইয়াত সুৰেন্দ্ৰ বাৰ্মা বুলি উল্লেখ আছে। পুৰণি কালত ৰজা মহাৰজাৰ নাম তেওঁলোকৰ নামৰ সমাৰ্থক নামেৰেও ৰখা নিয়ম আছিল। শিলালিপিত ব্যৱহাৰ কৰা লিপি গুপ্ত বংশৰ গুপ্ত লিপিৰ পূৰ্বী ভাগ আৰু ভাষা সংস্কৃত গদ্য।  যদিও নীলাচল পাহাৰ শক্তিপীঠ কামাখ্যা মন্দিৰৰ বাবে বিখ্যাত, শিলালিপিত উল্লেখিত মন্দিৰ বলভদ্ৰৰ নামত উছৰ্গিত। বলভদ্ৰ বৈষ্ণৱ পন্থাৰ এক দেৱতা। ই অসমৰ ৰাজ্যিক সংৰক্ষিত স্মৃতিচিহ্ন।

কিছু পণ্ডিতৰ মতে গোলাঘাট জিলাৰ নগজাৰি খনিকৰগাঁও শিলালিপি অসমত আৱিষ্কৃত আটাইতকৈ পুৰণি শিলালিপি।

উমাচল গুহা

২০১২ চনত এই শিলালিপিৰ কাষতেই এক গুহা আৱিষ্কাৰ হয়। শিলালিপিত উল্লেখ থকা মতে এই গুহা মহেন্দ্ৰ বৰ্মায়ে নিৰ্মান কৰাইছিল। গুহাটোৰ ভিতৰভাগ ৬.২৬x৫.০২ মিটাৰৰ। এসময়ত ই বলভদ্ৰ স্বামীৰ মন্দিৰ আছিল। ইয়াত ১৬.৫ ছেন্টিমিটাৰ ব্যাসৰ শিলৰ বাতি এটাৰ দুটুকুৰা উদ্ধাৰ হৈছে। ইয়াত শিলৰ ওপৰত ৭৬x৭৩x১৬ ছেন্টিমিটাৰৰ ধুনীয়া ফুলাম আৰ্হি খোদিত আছে।

পাঠ

উমাচল শিলালিপি
মহাৰাজধীৰাজ শ্ৰী
সুৰেন্দ্ৰবৰ্মন কৃতম
ভগৱত বলভদ্ৰ
স্বামীনায় ইধম গুহম

অসমীয়া অনুবাদ

"ভগৱান বলভদ্ৰৰ নামত উছৰ্গিত এই গুহা (মন্দিৰ) মহাৰাজধীৰাজ শ্ৰী সুৰেন্দ্ৰ বর্মনে নিৰ্মান কৰাইছিল।

(সংগ্ৰহ)

অসমীয়া ভাষা সাহিত্যৰ প্ৰথম

অসমীয়া ভাষা-সাহিত্যৰ প্ৰথম

প্ৰথম অসমীয়া কথা-কবিতাৰ ৰচয়িতা      : যতীন্দ্ৰনাথ দুৱৰা।

প্ৰথম অসমীয়া চুটি গল্পৰ ৰচয়িতা        : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

প্ৰথম অসমীয়া ছপা পুথি              : ‘ধৰ্ম পুস্তক’ (১৮১৩), আত্মাৰাম শৰ্মা।

প্ৰথম অসমীয়া ভ্ৰমণ কাহিনী            : ‘বিলাতৰ চিঠি’ (১৯৩৯), জ্ঞানদাভিৰাম বৰুৱা।

প্ৰথম অসমীয়া ছনেট                : ‘প্ৰিয়তমাৰ চিঠি’, হেমচন্দ্ৰ গোস্বামী।

প্ৰথম অসমীয়া ছনেট পুথি             : ‘মালচ’ (১৯১৮), হিতেশ্বৰ বৰবৰুৱা।

প্ৰথম অসমীয়া গদ্য লেখক             : ভট্টদেৱ।

প্ৰথম অসমীয়া গদ্য ৰচনা             : ভট্টদেৱৰ ‘কথা গীতা’।

প্ৰথম অসমীয়া প্ৰকাশিত অভিধান         : ‘অছমীয়া আৰু ইংৰাজী অভিধান’ (১৮৬৭),

প্ৰণেতাঃ ডঃ মাইলছ ব্ৰনছন।

প্ৰথম অসমীয়া ব্যাকৰণ               : ‘গ্ৰামাৰ অব্‌ আছামিজ লেংগুৱেজ’ (১৮৩৯),

উইলিয়াম ৰবিনছন।

প্ৰথম অসমীয়া ছপা বুৰঞ্জী             : ‘আসাম বুৰন্‌জি পুথি’ (১৮৪৪), কাশীনাথ দ্বিজ

তামুলী ফুকন আৰু ৰাধানাথ বৰবৰুৱা।

সাহিত্য অকাডেমী পুৰস্কাৰপ্ৰাপ্ত প্ৰথম       : ‘বনফুল’ (১৯৫২), যতীন্দ্ৰনাথ দুৱৰা।

অসমীয়া পুথি

সাহিত্য অকাডেমী পুৰস্কাৰপ্ৰাপ্ত প্ৰথম       : ‘ইয়াৰুইঙ্গম’ (১৯৬১), বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

অসমীয়া উপন্যাস

জ্ঞানপীঠ বঁটা বিজয়ী প্ৰথম অসমীয়া       : ‘মৃত্যুঞ্জয়’ (১৯৭৯), বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

পুথি

প্ৰথম অসমীয়া আধুনিক নাটক          : ‘ৰাম-নৱমী’ (১৮৫৭), গুণাভিৰাম বৰুৱা।

প্ৰথম অসমীয়া আধুনিক জীৱনী     : ‘আনন্দৰাম ঢেকিয়াল ফুকনৰ জীৱন চৰিত্ৰ’

(১৮৮০), গুণাভিৰাম বৰুৱা।

প্ৰথম অসমীয়া অনাতাঁৰ নাটক          : ‘বীণ বৰাগী’, প্ৰফুল্ল চন্দ্ৰ বৰুৱা। এইখন নাটক

১৯৩৫ চনত আকাশবাণীৰ কলিকতা কেন্দ্ৰৰ পৰা

প্ৰচাৰ হৈছিল।

প্ৰথম অসমীয়া ৰোমাণ্টিক কবিতা         : ‘বনকুৱৰী’, চন্দ্ৰ কুমাৰ আগৰৱালা।

ৰামায়ণৰ প্ৰথম অসমীয়া ভাঙনিকাৰ       : মাধৱ কন্দলি, চতুৰ্দশ শতিকাত।

অসমীয়া ভাষাৰ বিষয়ে কৰা প্ৰথম        : ‘Assamese Its Formation and Development’

গৱেষণা-গ্ৰন্থ                         (১৯৪০), ডঃ বাণীকান্ত কাকতি।

প্ৰথম অসমীয়া গ্ৰন্থপঞ্জী                   : ‘অসমীয়া পুথিৰ তালিকা’, ১৯৩০ (Descriptive

Catalogue of Assamese Manuscripts),

সংকলন : হেমচন্দ্ৰ গোস্বামী।

প্ৰথম অসমীয়া গল্প সংকলন            : ‘সুৰভি’ (১৯০৯), লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

প্ৰথম অসমীয়া ছপা উপন্যাস            : ‘লাহৰী’ (১৮৯২), পদ্মনাথ গোহাঞি বৰুৱা।

প্ৰথম অসমীয়া ঐতিহাসিক উপন্যাস        : ‘ভানুমতী’ (১৮৯০),পদ্মনাথ গোহাঞি বৰুৱা।

জনজাতীয় জীৱনৰ আধাৰত ৰচিত        : ‘মিৰি জীয়ৰী’ (১৮৯৪), ৰজনীকান্ত বৰদলৈ।

প্ৰথম অসমীয়া উপন্যাস

প্ৰথম অসমীয়া অভিধান প্ৰণেতা     : যাদুৰাম ডেকাবৰুৱা (১৮০১-১৮৬৯) ; এওঁ

১৮৩৯ চনতে এখন অসমীয়া-ইংৰাজী অভিধান

ৰচনা কৰিছিল যদিও অভিধান খন প্ৰকাশ নহ’ল।

ৰামায়ণৰ কাহিনীৰ ভিত্তিত ৰচিত         : ‘ৰাম বিজয়’, নাট্যকাৰ : শংকৰদেৱ।

প্ৰথম অসমীয়া নাট

বিদেশী কাব্যৰ প্ৰথম পূৰ্ণাংগ            : ‘ওমৰ তীৰ্থ’, (১৯২৫), যতীন্দ্ৰনথ দুৱাৰা।

অসমীয়া অনুবাদ

অমিত্ৰাক্ষৰ ছন্দত ৰচিত প্ৰথম কাব্য       : ‘অভিমন্যু বধ’ (১৮৭৫), ৰমাকান্ত চৌধুৰী।

ভাষাতত্ত্ব বিষয়ক প্ৰথম অসমীয়া         : ‘অসমীয়া ভাষাৰ মৌলিক বিচাৰ আৰু সাহিত্যৰ

গৱেষণামূলক গ্ৰন্থ                      চিনাকি’ (১৯১২), দেৱানন্দ ভৰালী।

অসমীয়া সাহিত্যৰ প্ৰথম বুৰঞ্জী          : ‘অসমীয়া সাহিত্যৰ বুৰঞ্জী’ (১৯১২), দেবেন্দ্ৰনাথ

বেজবৰুৱা।

অসমীয়া ভাষাৰ বিষয়ে অসমীয়া         : ‘A Few Remarks of Assamese Language’,

লেখকে লিখা প্ৰথম কিতাপ               আনন্দৰাম ঢেকিয়াল ফুকন।

প্ৰথম অসমীয়া শিশু উপন্যাস           : ‘পাতালপুৰী’ (কুৰি শতিকাৰ প্ৰথম ভাগত

প্ৰকাশিত), হৰগোবিন্দ শৰ্মা।

সংস্কৃতৰ পৰা অসমীয়ালৈ অনুদিত         : ‘শকুন্তলা’, লম্বোদৰ বৰা।

প্ৰথম নাটক

ছেক্সপিয়েৰৰ প্ৰথম অনূদিত নাট          : Comedy of Errors- অৰ অসমীয়া অনুবাদ

‘ভ্ৰমৰংগ’ : অনুবাদক : ৰমাকান্ত বৰকাকতি,

ঘনশ্যাম বৰুৱা, গুঞ্জানন বৰুৱা, ৰত্নলাল বৰুৱা।

জ্ঞানপীঠ বঁটা বিজয়ী প্ৰথম আৰু         : মামণি ৰয়ছম গোস্বামী।

একমাত্ৰ লেখিকা

সৰস্বতী সন্মান লাভ কৰা প্ৰথম          : লক্ষ্মীনন্দন বৰা, (২০০৮), ‘কায়কল্প’ উপন্যাসৰ      সাহিত্যিক                             বাবে।

 

অসমৰ সংবাদপত্ৰ/আলোচনী

প্ৰথম সংবাদপত্ৰ               : ‘অৰুণোদই’ (১৮৪৬-১৮৮২)।

সম্পাদক : ডঃ নাথান ব্ৰাউন।

স্বদেশী লোকৰ দ্বাৰা প্ৰতিষ্ঠিত      : ‘আসাম বিলাসিনী’, (১৮৭১-১৮৮৩)।

প্ৰথম সংবাদ পত্ৰ

প্ৰথম সাদিনীয়া সংবাদ পত্ৰ        : ‘আসাম মিহিৰ’ (১৮৭২-৭৩)।

সম্পাদক : চিদানন্দ চৌধুৰী (দাস)।

প্ৰথম দৈনিক বাতৰি কাকত       : ‘দৈনিক বাতৰি’ (১৯৩৫-৩৬)।

সম্পাদক : নীলমণি ফুকন।

প্ৰথম ইংৰাজী দৈনিক            : ‘আছাম ট্ৰিবিউন’ (১৯৪৬ – বৰ্তমানলৈকে) প্ৰথম

সম্পাদক : লক্ষ্মীনাথ ফুকন।

প্ৰথম অসমীয়া ব্যঙ্গ আলোচনী      : ‘কাৰ্টুন’ (১৯৬৬)। সম্পাদক : পুলক গগৈ।

প্ৰথম অসমীয়া শিশু আলোচনী      : ‘ল’ৰা বন্ধু’ (১৮৮৮)।

সম্পাদক : কৰুণাভিৰাম বৰুৱা।

প্ৰথম অসমীয়া মহিলা আলোচনী     : ‘ঘৰ জেউতি’ (১৯২৭)।

সম্পাদক : কমলালয়া কাকতি, কনকলতা চলিহা।

প্ৰথম শিক্ষানুষ্ঠানৰ পত্ৰিকা         : ‘প্ৰভাত’ (যোৰহাট নৰ্মাল স্কুলৰ মুখপত্ৰ, ১৯১৫)।

সম্পাদক : শৰৎ চন্দ্ৰ গোস্বামী।

বৰ্তমানালৈকে একেৰাহে প্ৰকাশ হৈ    : ‘জনমভূমি’ (১৯৪৭)।

থকা আটাইতকৈ পুৰণি সাদিনীয়া       প্ৰথম সম্পাদক : দুলাল চন্দ্ৰ ভূঞা।

বাতৰি কাকত

ৰাজনীতিক ঘোষিত উদ্দেশ্য হিচাপে   : ‘এডভোকেট অব্‌ আসাম’ (১৯০৩-১৯১০)।

প্ৰকাশিত অসমৰ প্ৰথম             সম্পাদক : মথুৰামোহন বৰুৱা।

বাতৰিকাকত

অসমৰ প্ৰথম দহ দিনীয়া         : ‘অপৰুপ’ (১৯৮০)।

বাতৰি কাকত                  সম্পাদক : অৰুণ দত্ত।

দুটা ভাষাত প্ৰকাশিত প্ৰথম        : ‘আসাম নিউজ’ (১৮৮২-১৮৮৫)।

সাপ্তাহিক

প্ৰথম অসমীয়া মিনি আলোচনী      : ‘বিন্দু’ (১৯৭০)।

সম্পাদক : ভূপেন হাজৰিকা।

অসমৰ বাহিৰত প্ৰকাশ পোৱা      : ‘জোনাকী’ (১৮৮৯)।

প্ৰথম অসমীয়া আলোচনী           সম্পাদক : চন্দ্ৰ কুমাৰ আগৰৱালা।

কেৱল মহিলাৰ বাবে প্ৰকাশিত      : ‘উৰুলী’ (১৯৬৫)। সম্পাদক : হেমচন্দ্ৰ শৰ্মা।

বিশেষ বাতৰিকাকত

প্ৰথম তিনিদিনীয়া বাতৰিকাকত     : ‘অসম বাতৰি’ (১৯৬৪)। সম্পাদক : চন্দ্ৰ প্ৰসাদ

শইকীয়া।

কৃষি বিষয়ক প্ৰথম আলোচনী      : ‘আসাম কৃষক’ (১৯২১)

সম্পাদক : নাৰায়ণ চন্দ্ৰ বৰুৱা।

প্ৰথম অসমীয়া সাদিনীয়া আলোচনী   : ‘নৱযুগ’ (১৯৬৩)। সম্পাদক : বীৰেন্দ্ৰ

কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

সম্পূৰ্ণ কেৰিয়াৰ বিষয়ক প্ৰথম      : ‘মাহেকীয়া কেৰিয়াৰ গাইড’ (২০০৪)।

অসমীয়া আলোচনী                সম্পাদক : প্ৰীতিমা কৌশিক বৰুৱা।

 

বৰ্তমানে অসমত প্ৰকাশ হৈ থকা কেইখন মান সংবাদপত্ৰ/আলোচনী

ইংৰাজী দৈনিক বাতৰিকাকত       : দি আছাম ট্ৰিবিউন, দি ছেণ্টিনেল।

অসমীয়া দৈনিক বাতৰিকাকত      : এদিনৰ সংবাদ, দৈনিক বাতৰি, অসমীয়া প্ৰতিদিন,

অসমীয়া খবৰ, আজি, আজিৰ অসম, আমাৰ অসম,

দৈনিক অগ্ৰদূত, দৈনিক অসম, দৈনিক জনমভূমি, দৈনিক

জনসাধাৰণ, আজিৰ দুপৰীয়া।

হিন্দী/বাংলা দৈনিক            : সময় প্ৰবাহ, সোণৰ কাছাৰ, হিন্দী ছেণ্টিনেল, পূৰ্বাঞ্চল

প্ৰহৰী আদি।

তিনিদিনীয়া/মাহেকীয়া আলোচনী     : সাদিন, অগ্ৰ্দূত, অসম বাণী, জনভূমি, সাপ্তাহিক পূৰ্বোদয়,

দলিত অসম, নতুন সময়, মহাজাতি, এই সপ্তাহ আদি।

পষেকীয়া/মাহেকীয়া আলোচনী       : গৰীয়সী, চিচিংফাক, নন্দিনী, পূবালী, প্ৰান্তিক, প্ৰিয় সখী,

বাৰ্তাপখিলী, বিস্ময়, মায়া, ৰহস্য, কাৰেং, বিনোদন,

মাহেকীয়া কেৰিয়াৰ গাইড, নিবেদন, স্বজন চিন্তা, স্বাস্থ্য,

সপৰিবাৰ, সাতসৰী আদি।

শিশু/কিশোৰৰ আলোচনী         : অকণিৰ অগ্ৰদূত, জিজ্ঞাস, নতুন আৱিষ্কাৰ, প্ৰজ্ঞা, সঁফুৰা,

মৌচাক, সৃজন, ৰংমেলা আদি।

 

কেইখনমান উল্লেখযোগ্য গ্ৰন্থ আৰু গ্ৰন্থকাৰ

(বন্ধনীৰ ভিতৰত নিৰ্দিষ্ট গ্ৰন্থৰ প্ৰথম প্ৰকাশনৰ চন উল্লেখ কৰা হৈছে)

অগ্নিৰ ডেউকা (২০০২)              : সুৰেশ শৰ্মা (অনূদিত)।

অঘৰী আত্মাৰ কাহিনী (১৯৬২)        : চৈয়দ আব্দুল মালিক।

অছমীয়া আৰু ইংৰাজী অভিধান (১৮৬৭)  : মাইলছ ব্ৰনছন।

অচিনাকি চীন                     : হেমাঙ্গ বিশ্বাস।

অনন্য প্ৰান্তৰ                     : মেদিনী চৌধুৰী।

অন্য জীৱন (১৯৮৭)               : নিৰুপমা বৰগোহাঞি।

অনৱগুণ্ঠিতা (২০০৬)                   : কল্পনা দুৱৰা, অদিতি বেজবৰুৱা।

অন্য যুগ অন্য পুৰুষ (১৯৭০)          : দেবেন্দ্ৰ নাথ আচাৰ্য।

অনুৰাধাৰ দেশ (১৯৮৯)             : ফণীন্দ্ৰ কুমাৰ দেৱচৌধুৰী।

অন্তৰীপ (১৯৮৬)                 : ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া।

অভিযাত্ৰী (১৯৯২)                 : নিৰুপমা বৰগোহাঞি।

অহ্ন-অপৰাহ্ন (২০০৬)              : লীনা শৰ্মা।

অমৃষা (২০০৭)                   : লীনা শৰ্মা।

অৰ্ঘ্যাৱলী (১৯৬৪)                 : বেণুধৰ শৰ্মা।

অলকানন্দা (১৯৬৭)                    : নলিনীবালা দেৱী।

অলকালৈ চিঠি (১৯৪৯)             : হলীৰাম ডেকা।

অশান্ত ইলেকট্ৰন (১৯৬২)            : সৌৰভ কুমাৰ চলিহা।

অশান্ত প্ৰহৰ (১৯৭৮)               : কাঞ্চন বৰুৱা।

অসম অভিধান (২০০১)             : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা।

অসম ডায়েৰী (১ম খণ্ড, ২০০৭)        : পেইম থি গোহাঁই (সম্পাদিত)।

অসমৰ জনজাতি (১৯৬২)            : প্ৰমোদ চন্দ্ৰ ভট্টাচাৰ্য (সম্পাদিত)।

অসমৰ অৰ্থনীতিত বনৌষধি আৰু         : অদীপ কুমাৰ ফুকন।

সুগন্ধি উদ্ভিদ (২০০২)

অদম্য শক্তি (২০০৭)               : সুৰেন শৰ্মা (অনু)।

অসমৰ বাতৰিকাকত :

এটি ৰুপৰেখা (১৯৯৩)              : প্ৰফুল্ল চন্দ্ৰ বৰুৱা।

অসমৰ বাতৰিকাকত-আলোচনীৰ         : চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া (সম্পাদক)।

ডেৰশ বছৰীয়া ইতিহাস (১৯৯৮)

অসমৰ লোককলা (১৯৬৮)           : যুগল দাস।

অসমৰ লোক-সংস্কৃতি (১৯৬৭)         : বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা।

অসমৰ সংস্কৃতি (১৯৮৬)            : লীলা গগৈ।

অসমৰ সম্বাদ-পত্ৰৰ সমীক্ষাত্মক          : প্ৰসন্ন কুমাৰ ফুকন।

অধ্যয়ন (১৯৯৬)

অসমীয়া উপন্যাসৰ ভূমিকা (১৯৬৫)      : সত্যেন্দ্ৰনাথ শৰ্মা।

অসমীয়া কবিতাৰ ছন্দ (১৯৬২)        : মহেন্দ্ৰ বৰা।

অসমীয়া কবিতাৰ বৰ্ণালী (১৯৯৪)       : চন্দ্ৰ কটকী।

অসমীয়া চুটি গল্পৰ অধ্যয়ণ (১৯৯৫)     : প্ৰহ্‌লাদ কুমাৰ বৰুৱা।

অসমীয়া বিবিধ ব্যঞ্জন (১৯৯৬)        : অনু বেজবৰুৱা।

অসমীয়া মধ্যবিত্ত শ্ৰেণীৰ

ইতিহাস (১৯৯১)                 : প্ৰফুল্ল মহন্ত।

অসমীয়া ব্যাকৰণ (১৮৫৯)           : হেমচন্দ্ৰ বৰুৱা।

অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতি (১৯৬৭)     : বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা।

অসমীয়া ভাষাৰ ব্যাকৰণ              : নাথান ব্ৰাউন।

অসমীয়া লৰাৰ মিত্ৰ (১৮৪৯)          : আনন্দৰাম ঢেকিয়াল ফুকন।

অসমীয়া সাহিত্যৰ বুৰঞ্জী (১৯৫৭)       : দেবেন্দ্ৰনাথ বেজবৰুৱা।

অসমীয়া সাহিত্যৰ সমীক্ষাত্মক           : সত্যেন্দ্ৰনাথ শৰ্মা।

ইতিবৃত্ত (১৯৫৯)

অসমীয়া জাতীয় জীৱনত মহাপুৰুষীয়া      : হীৰেন গোহাঁই।

পৰম্পৰা (১৯৮৭)

অসমীয়া জীৱনী অভিধান (১৯৯২)       : শিৱনাথ বৰ্মন।

অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা (১৯৪৫)      : কাঞ্চন বৰুৱা।

অসমীয়া বিশ্বকোষ (১৯৮০)           : কনক চন্দ্ৰ মহন্ত।

অসমীয়া বিশ্বকোষ (১৯৮৭)           : ৰজনী কান্ত দেৱশৰ্মা (সম্পাদিত)।

অসমীয়া খণ্ডবাক্য কোষ (১৯৬১)       : বেণুধৰ ৰজখোৱা।

অসমীয়া সমাৰ্থক শব্দকোষ (১৯৯৮)      : সুমন্ত চলিহা।

অৰুণোদইৰ ধলফাট (১৯৬৫)          : বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা।

অসমীয়া নাট্য সাহিত্য (১৯৬২)         : সত্যেন্দ্ৰনাথ শৰ্মা।

অসমীয়া বুক অব্‌ ৰেকৰ্ডছ (২০০৬)      : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা।

অচিনা (১৯৬৪)                  : অমূল্য বৰুৱা।

অসমীয়া ছন্দচিল্পৰ ভূমিকা (১৯৬৮)     : নৱকান্ত বৰুৱা।

অসমীয়া সাহিত্যত দৃষ্টিপাত (১৯৬১)     : হেমন্ত কুমাৰ শৰ্মা।

অসমীয়া সাহিত্যৰ ৰুপৰেখা (১৯৬২)      : মহেশ্বৰ নেওগ।

অসমীয়া উদ্ধৃতি অভিধান (২০০৩)       : ৰক্তাভজ্যোতি বৰা।

আই (১৯৬০)                        : বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

আউনীআটী সত্ৰৰ বুৰঞ্জী (১৯৭৫)        : তীৰ্থনাথ শৰ্মা।

আঁচুফুল                         : হেম বৰুৱা।

আছামিজ ইটছ ফৰমেছ্ন এণ্ড           : বাণীকান্ত কাকতি।

ডেভেলপমেণ্ট (১৯৪০)

আছামিজ মেৰেজ ছিষ্টেম              : হেমচন্দ্ৰ বৰুৱা।

আড্ডা, কত কথা ইত্যাদি (২০০১)       : তিলক হাজৰিকা।

আমাৰ সপোন (২০০৮)              : সুৰেশ শৰ্মা (অনুবাদ)।

আত্মানুসন্ধান                     : হোমেন বৰগোহাঞি।

আধালেখা দস্তাবেজ (১৯৮৮)           : মামণি ৰয়ছম গোস্বামী।

আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যৰ            : নগেন শইকীয়া (সম্পাদিত)।

মঞ্জৰী (১৯৯৬)

আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যৰ বুৰঞ্জী        : ডিম্বেশ্বৰ নেওগ।

আধুনিক অসমীয়া বিশ্বকোষ (১৯৯৪)     : সূৰ্য হাজৰিকা (সম্পাদিত)।

আধুনিক অসমীয়া শব্দকোষ (১৯৯১)      : সুমন্ত চলিহা।

আন এজন (১৯৮৬)               : হৰেকৃষ্ণ ডেকা।

আনন্দৰাম ঢেকিয়াল ফুকনৰ জীৱন        : গুণাভিৰাম বৰুৱা।

চৰিত্ৰ (১৯৮০)

আন্ধাৰত নিজৰ মুখ (১৯৯১)          : নগেন শইকীয়া।

আপোন সুৰ (১৯৩৮)              : যতিন্দ্ৰনাথ দুৱৰা।

আমেৰিকান মিছনেৰীসকল আৰু          : হেৰম্বকান্ত বৰপূজাৰী।

ঊনবিংশ শতিকাৰ অসম (১৯৮৩)

আশীৰ্বাদৰ ৰং (১৯৯৬)             : অৰুণ শৰ্মা।

আহুতি (১৯৬২)                  : অম্বিকাগিৰি ৰায়চৌধুৰী।

আকাশবন্তী (১৯৬৭)                : নীলিমা দত্ত।

আনন্দে নধৰে হিয়া (১৯৬৭)          : লক্ষ্মীনাথ ফকন।

আধুনিক গল্প সাহিত্য (১৯৬৫)         : ত্ৰৈলোক্যনাথ গোস্বামী।

আছামিজ প্ৰ’ভাৰ্বছ (১৯৬২)           : প্ৰফুল্ল চন্দ্ৰ বৰুৱা।

আছামিজ লিটাৰেছাৰ (১৯৬৫)         : হেম বৰুৱা।

আছাম ইন দ দেজ অব্‌ দা কোম্পানী      : হেৰম্বকান্ত বৰপূজাৰী।

(১৯৬৩)

আডল্‌ফ হিট্‌লাৰ (১৯৮২)            : সত্যেন বৰকটকী।

আমাৰ সপোন (২০০৮)              : সুৰেশ শৰ্মা (অনদ্বাদ)।

আছাম ইয়েৰ বুক (২০০০)           : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা (সম্পাদিত)।

ইংৰাজী অসমীয়া শব্দকোষ (১৮৬৪)      : এছ আৰ ৱাৰ্ড।

ইতিহাস চিন্তা (১৯৮৮)             : ধ্ৰুৱজ্যোতি বৰা।

ইতিহাসে সোঁৱৰা ছশটা বছৰ           : সৰ্বানন্দ ৰাজকুমাৰ।

ইয়াৰুইঙ্গম (১৯৬০)                : বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

ইপাৰৰ ঘৰ সিপাৰৰ ঘৰ (১৯৭৯)       : নিৰুপমা বৰগোহাঁঞি।

ইণ্ডিয়া ২০২০ (২০০৪)              : সুৰেশ শৰ্মা (অনু)।

ইজৰাইল (১৯৬৭)                 : হেম বৰুৱা।

ঈশ্বৰী জখ্‌মি যাত্ৰী আৰু অন্যান্য (১৯৯১)  : মামণি ৰয়চম গোস্বামী।

উত্তৰাকাণ্ড ৰাময়ণ                  : শংকৰদেৱ।

উপলা নদীৰ দৰে (১৯৯০)           : মহেন্দ্ৰ বৰা।

উপত্যকাৰ পৰা উপত্যকালৈ (২০০২)      : দীপক কুমাৰ বৰকাকতি।

ঊনবিংশ শতিকাৰ অসম সংবাদ (১৯৯৫)   : যোগেন্দ্ৰ নাৰায়ণ ভূঞা।

একবিংশ শতিকাৰ অসম (২০০০)        : কনক সেন ডেকা (সম্পা.)।

এ কালছাৰেল হিষ্টৰী অব্‌ আছাম         : বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা।

এজাক মানুহ এখন অৰণ্য (১৯৮৬)      : উমাকান্ত শৰ্মা।

এছেণ্ডিং কুমজেলেকুৱা                : সত্যেন বৰকটকী।

এ গ্ৰামাৰ অব্‌ আছামিজ লেংগুৱেজ        : উইলিয়াম ৰবিনছন।

(১৮৩৯)

এ ফিউ ৰিমাৰ্কছ অন্‌ আছামিজ         : আনন্দৰাম ঢেকিয়াল ফুকন,

লেংগুৱেজ (১৮৪৯)

এধানি মাহীৰ হাঁহি (২০০১)           : মহিম বৰা।

এশ বছৰৰ অসমীয়া গদ্য-সাহিত্য (১৯৯৯)  : ফণীন্দ্ৰ কুমাৰ দেৱচৌধুৰী (সম্পা.)।

এশ বছৰৰ অসমীয়া উপন্যাস (২০০৭)     : নগেন ঠাকুৰ (সম্পা.)।

ঐতিহ্য : অসমীয়া সাহিত্য (২০০৭)      : প্ৰফুল্ল চন্দ্ৰ বৰা (সম্পা.)।

ওমৰ তীৰ্থ (১৯২৫)                : যতীন্দ্ৰনাথ দুৱৰা। (অনু.)।

কংগ্ৰেছৰ কাঁচিয়ালি ৰ’দত (১৯৫৯)      : বেণুধৰ শৰ্মা।

কঃ পন্থা                        : কমলাকান্ত ভট্টচাৰ্য্য।

ককাদেউটা আৰু নাতি ল’ৰা (১৯১২)     : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

ককাদেউতাৰ হাড় (১৯৭৩)           : নৱকান্ত বৰুৱা।

কথাগীতা                        : ভট্টদেৱ।

কথা গুৰুচৰিত                    : ৰামচৰণ ঠাকুৰ।

কথা ভাগৱত                     : ভট্টদেৱ।

কপিলীপৰীয়া সাধু (১৯৫৪)            : নৱকান্ত বৰুৱা।

কপলিং ছিগা ৰে’ল (১৯৫৯)           : লীলা গগৈ।

কাঠনিবাৰী ঘাট (১৯৬১)            : মহিম বৰা।

কানীয়া কীৰ্তন (১৯৬৩)             : হেমচন্দ্ৰ বৰুৱা।

কালপুৰুষ (১৯৭৬)                 : দেবেন্দ্ৰনাথ আচাৰ্য।

কিউপিউ আৰু ছাইকী                : হেম বৰুৱা।

কীৰ্ত্তন – ঘোষা                    : শংকৰদেৱ।

কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈৰ ৰচনা সম্ভাৰ          : কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈ।

কেতেকী (১৯৬১)                 : ৰঘুনাথ চৌধাৰী।

কবি আৰু কবিতা (১৯৬৯)           : নন্দ তালুকদাৰ।

কায়কল্প (২০০২)                  : ডঃ লক্ষ্মীনন্দন বৰা।

কটন কলেজ (১৯৭০)               : নবীন বৰুৱা।

কথা বৰেণ্য ১০০ (২০০৬)           : শোণিত বিজয় দাস, মুনীন বায়ন (সম্পা.)।

কদম কলি (১৯৬৪)                : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

কালচাৰেল হিষ্ট’ৰি অব্‌ আছাম (১৯৬৯)   : বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা।

কেঁহোকলি                       : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

কোনে কেতিয়া ক’ত কেনেকৈ কি         : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা।

আৱিষ্কাৰ কৰিছিল (২০০০)

গীতা                          : মহেন্দ্ৰ বৰা (অনু.)।

গোলাম (১৯৭৪)                  : সৌৰভ কুমাৰ চলিহা।

গ্ৰামাটিকেল নটিচেছ (পাছলৈ নটছ)       : নাথান ব্ৰাউন।

অব্‌ দা আছামিজ লেংগুৱেজ (১৮৪৮)

গজেন্দ্ৰ উপাখ্যান (১৯৭০)            : দুৰ্গেশ্বৰ বৰঠাকুৰ।

গৰমা কুঁৱৰী (১৯৮০)              : নৱকান্ত বৰুৱা।

গহ্বৰ (১৯৮৭)                   : ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়া।

গল্প আৰু শিল্প (১৯৯৮)             : হৃদয়ানন্দ গগৈ। (সম্পা.)

গৱেষণা পদ্ধতি পৰিচয় (১৯৯৬)        : নগেন শইকীয়া।

গাঁৱলৈ আহিলো ঘূৰি (১৯৯৯)          : জগদীশ ফুকন।

গঙা চিলনীৰ পাখি (১৯৬২)           : লক্ষ্মীনন্দন বৰা।

গৃহযুদ্ধ (২০০৯)                  : কনকসেন ডেকা।

চৰাইদেউ                        : ত্ৰৈলোক্য ভট্টাচাৰ্য।

চৈয়দ আব্দুল মালিক ৰচনাৱলী           : লুৎফুৰ ৰহমান (সম্পা.)।

(প্ৰথম খণ্ড, ১৯৯৮)

চিৰাজ (১৯৬৭)                  : ফণী শৰ্মা।

চিত্ৰ-বিচিত্ৰ অসম (২০০৩)           : প্ৰদীপ বৰুৱা।

চেনেহজৰীৰ গাঁঠি (২০০৩)            : অতুলানন্দ গোস্বামী।

ছয় দশকৰ গদ্য (২০০৩)            : ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া।

ছয় দশকৰ গল্প (২০০১)             : সৌৰভ কুমাৰ চলিহা।

জীৱন বৃত্ত (১৯৯৯)                : ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া।

জীৱন ৰেখা (২০০২)               : ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া।

জীৱনৰ দীঘ আৰু বাণি (১৯৮৮)       : মহেশ্বৰ নেওগ।

জীৱনৰ বাটত (১৯৪৫)              : বীণা বৰুৱা।

জাৱনী সংগ্ৰহ (১৯২৫)              : পদ্মনাথ গোহাঞি বৰুৱা (সম্পা.)।

জ্ঞানমালিনী                      : মফিজুদ্দিন আহমদ হাজৰিকা।

জংগম (১৯৮২)                  : দেৱেন্দ্ৰনাথ আচাৰ্য।

জাতিষ্মৰ (১৯৬১)                 : মহেন্দ্ৰ বৰা।

জলপদ্ম (২০০১)                  : নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ।

ডাক-প্ৰবচন আৰু ডাক-পৰম্পৰা (২০০৫)  : ডঃ নবীন চন্দ্ৰ শৰ্মা।

ডাৱৰ আৰু নাই (১৯৫৫)            : যোগেশ দাস।

ডায়েৰী (২০০১)                  : অনুৰাধা শৰ্মাপূজাৰী।

ডিছক’ভাৰী অব্‌আছাম (১৯৬২)        : সতীশ চন্দ্ৰ কাকতি।

ডেৰশ বছৰৰ অসমীয়া সংস্কৃতিত         : বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

এভুমুকি (১৯৭৮)

ডেকা-ডেকেৰীৰ বেদ (১৯৫৮)         : অম্বিকাগিৰি ৰায়চৌধুৰী।

তুমি (১৯৬২)                        : অম্বিকাগিৰি ৰায়চৌধুৰী।

তুলনামূলক সাহিত্য আৰু অনুবাদ         : প্ৰফুল্ল কটকী।

বিচাৰ(২০০২)

দঁতাল হাতীৰ উয়ে খোৱা হাওদা (১৯৮৮) : মামণি ৰয়ছম গোস্বামী।

দশম                          : শংকৰদেৱ।

দহিকতৰা (১৯৬২)                : ৰধূনাথ চৌধাৰী।

দূৰবীণ (১৯৫১)                  : বেণুধৰ শৰ্মা।

দেৱী (১৯৬৯)                   : নিৰ্মল প্ৰভা বৰদলৈ।

দৃষ্টিকোণ (১৯৯৫)                 : চন্দ্ৰ প্ৰসাদ শইকীয়া।

দেও লাংখুই (২০০৫)               : ৰীতা চৌধুৰী।

দেৱ দুন্দুভি বাজে কাৰ বাবে (১৯৬৮)    : বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য (অনু.)।

দিল্লীৰ ডুখৰীয়া ছবি (১৯৬৬)         : অনু বৰুৱা।

দক্ষিণপাট সত্ৰ (১৯৬৮)            : বেণুধৰ শৰ্মা।

ধন্য নৰ তনু ভাল (১৯৮৭)          : চৈয়দ আব্দুল মালিক।

নতুন কবিতা (১৯৫৬)              : মহেন্দ্ৰ বৰা।

নৱকান্ত বৰুৱা শিশু সাহিত্য সমগ্ৰ        : গগন চন্দ্ৰ অধিকাৰী (সম্পাদনা)।

(প্ৰথম খণ্ড, ২০০৩)

‘নতুন দৈনিক’ৰ এটা দশকৰ নিৰ্বাচিত      : সূৰ্য হাজৰিকা (সম্পা.)।

ৰচনা সংকলন (১৯৯৮)

নন্দন-তত্ত্ব : প্ৰাচ্য আৰু পশ্চাত্য         : ত্ৰৈলোক্য নাথ গোস্বামী।

(১৯৮০)

নৱকান্ত বৰুৱাৰ উপন্যাস সমগ্ৰ (২০০২)    : উৎপল দত্ত (সম্পা.)।

নাপালেঅ’ বোনাপাৰ্ট (১৯৭৩)          : সত্যেন বৰকটকী।

নামঘৰীয়া (১৯৯০)                : অতুলানন্দ গোস্বামী।

নাম-ঘোষা                       : মাধৱদেৱ।

নিৰ্বাচিত সম্পাদকীয় (১৯৯৫)          : চন্দ্ৰ প্ৰসাদ শইকীয়া।

নীলকণ্ঠী ব্ৰজ (১৯৭৬)              : মামণি ৰয়ছম গোস্বামী।

নীলা চৰাই (১৯৪৮)               : অতুল চন্দ্ৰ হাজৰিকা।

নিউ লাইট অন হিষ্টৰী অব্‌ আছামীজ      : ডিম্বেশ্বৰ নেওগ।

লিটাৰেচাৰ (১৯৬২)

নাটক আৰু অভিনয় প্ৰসংগ            : সত্য প্ৰসাদ বৰুৱা।

নিমাতী কইনা (১৯৬৪)             : জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা।

নতুন পোহৰত অসমীয়া সাহিত্য (১৯৫৭)   : ডিম্বেশ্বৰ নেওগ।

নিঃসংগতা (২০০১)                : হোমেন বৰগোহাঞি।

পথ-প্ৰদৰ্শক আত্মা (২০০৫)            : সুৰেশ শৰ্মা (অনু.)।

পবিত্ৰ অসম (১৯৬০)                   : মহেশ্বৰ নেওগ।

পাতাল-ভৈৰৱী (১৯৬৮)             : লক্ষ্মীনন্দন বৰা।

পপীয়া তৰাৰ সাধু                  : ৰীতা চৌধুৰী।

পান-ভোজন (২০০১)               : মুক্তি প্ৰসাদ গগৈ।

পাপৰ পুখুৰী (২০০০)               : য়েছে দৰজে ঠংচি।

পাহাৰী কন্যা (২০০৬)              : বিকাশজ্যোতি বৰুৱা।

পিতা-পুত্ৰ (১৯৭৫)                : হোমেন বৰগোহাঞি।

পুৰণি অসমীয়া সাহিত্য (১৯৬৮)       : বাণীকান্ত কাকতি।

পৃথিৱীৰ অসুখ (১৯৭৯)              : যোগেশ দাস।

পৃথিৱীৰ প্ৰেম                     : ফণী তালুকদাৰ।

পৃথিৱীৰ বিভিন্ন ভাষা                : নগেন ঠাকুৰ।

পৃথিৱী-পৰিক্ৰমা (প্ৰথম খণ্ড, ২০০৪)      : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা।

পৃথিৱীৰ হাঁহি (১৯৬৩)              : লুম্বেৰ দাই।

প্ৰতিমা                         : চন্দ্ৰ কুমাৰ আগৰৱালা।

প্ৰসংগ-কোষ (১৯৬৩)              : আব্দুছ ছাত্তাৰ।

প্ৰসংগ : জ্যোতিপ্ৰসাদ (২০০২)         : ভবেন বৰুৱা।

প্ৰাচীন কামৰুপত ধৰ্মৰ ধাৰা (১৯৫৫)     : বাণীকান্ত কাকতি।

প্ৰায়োগিক সমীক্ষা                   : প্ৰফুল্ল কটকী।

প্ৰতিপদ (১৯৭০)                  : বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

পদুম কুঁৱৰী                      : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

প্ৰফেছাৰ বৰুৱাৰ চিঠি (১৯৬৮)        : বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা।

প্ৰাগজ্যোতোষৰ ইতিহাস (২০০২)         : ডিম্বেশ্বৰ শৰ্মা।

ফেৰেংগাদাও (১৯৮২)               : মেদিনী চৌধুৰী।

ফিনিক্স পখীৰ গান                  : নবীন বৰুৱা।

ফেলানি (২০০৩)                  : অৰুপা পটংগীয়া কলিতা।

বতাহত ক’ৰ গধূলিগোপাল (২০০৫)      : ডঃ হীৰেন গোহাঁঞি।

বিষকন্যাৰ দেশত (২০০৬)            : য়েছে দৰজে ঠংচি।

বকুল বনৰ কবিতা (১৯৭৬)          : আনন্দ চন্দ্ৰ বৰুৱা।

বনফুল (১৯৫২)                  : যতিন্দ্ৰ নাথ দুৱৰা।

বন্দুকাবেহাৰ (১৯৭৬)               : মেদিনী চৌধুৰী।

বৰগীত (১৯৯২)                  : বাপচন্দ্ৰ মহন্ত (সম্পা.)।

বহল ব্যাকৰণ                     : সত্যনাথ বৰা।

বান্ধোন সুলকি পৰে (১৯৯৪)          : তৰুণ চন্দ্ৰ বৰুৱা (অনু.)।

বাহিৰে ৰ্ং চং ভিতৰে কোৱাভতুৰী       : হেমচন্দ্ৰ বৰুৱা।

বাৰভূঞাৰ চমু বুৰঞ্জী (১৯৬১)         : নকুল চন্দ্ৰ ভূঞা।

বাঁহীৰ পাতত চিন্তাৰ ৰেঙনি (১৯৯৪)          : নমিতা ডেকা (সম্পা.)।

বিংশ শতাব্দীৰ অসমীয়া সাহিত্য (১৯৬৭)  : হোমেন বৰগোঁহাঞি।

বিজ্ঞান লেখকৰ হাতপুথি (২০০৩)       : ডঃ দীনেশ চন্দ্ৰ গোস্বামী (সম্পা.)।

বিজ্ঞানৰ কি কিয় কনকৈ কোন আৰু      : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা।

কেতিয়া (১৯৯৮)

বিপন্ন সময়                      : মেদিনী চৌধুৰী।

বিহুগীত আৰু বনঘোষা (১৯৬১)        : লীলা গগৈ।

বিস্মৃত ব্ক্তিক্ৰম (১৯৮১)            : মুনীন বৰকটকী।

বিশ্বকোষ (বিজ্ঞান)                 : দীনেশ চন্দ্ৰ গোস্বামী (সম্পা.)।

বিশ্ব ঐতিহ্য (২০০৮)               : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা।

বাঁহ ফুলৰ গোন্ধ (২০০৫)            : য়েছে দৰজে ঠংছি।

বিষকন্যাৰ দেশত (২০০৬)            : য়েছে দৰজে ঠংছি।

বন্দো কি ছন্দেৰে (১৯৬৫)           : অম্বিকাগিৰী ৰায়চৌধুৰী।

বুঢ়ী আইৰ সাধু (১৯১১)            : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

বেদনাৰ উল্কা (১৯৬৪)              : অম্বিকাগিৰী ৰায়চৌধুৰী।

বেলিমাৰ                        : লীলা গগৈ।

বৃকোদৰ বৰুৱাৰ বিয়া (১ম-২য় খণ্ড) : লীলা গগৈ।

বেণুধৰ শৰ্মা (১৯৮৩)              : তীৰ্থনাথ শৰ্মা।

বৈষ্ণৱ শব্দকোষ (২০০৭)             : ডঃ ভাৰত বৰা।

ব্ৰহ্মপুত্ৰ ইত্যাদি পদ্য (১৯৮৯)         : অজিৎ বৰুৱা।

ব্যৰ্থতাৰ দান (১৯৫৬)              : লক্ষ্মীধৰ শৰ্মা।

বিভিন্ন নৰক (১৯৬৬)              : হোমেন বৰগোহাঞি।

বিষণ্ণতা (২০০২)                  : হোমেন বৰগোহাঞি।

ভৱিষ্যদৰ্শন : অসম (২০০৫)          : অদীপ কুমাৰ ফুকন।

ভাৰতবৰ্ষ ২০২০ (২০০৪)             : দুৰেশ শৰ্মা (অনু.)।

ভাৰতৰ স্বাধীনতা সংগ্ৰামত অসমৰ        : লক্ষ্মীনাথ তামুলী।

অৱদান (১৯৮৮)

ভাতৰ ভ্ৰমণ সাৰথি (১৯৯৩)          : পুৰন্দৰ গগৈ, অনন্ত হাজৰিকা।

ভোগজৰা                        : ডিম্বেশ্বৰ নেওগ।

মঞ্চলেখা (১৯৬৭)             : অতুল চন্দ্ৰ হাজৰিকা।

মগৰীবৰ আজান (১৯৪৮)            : সাৰদাকান্ত বৰদলৈ আৰু কৃষ্ণকান্ত ভট্টাচাৰ্য।

মজিয়াৰ পৰা মেজলৈ (১৯৮৬)         : বেণুধৰ শৰ্মা।

মোৰ হৃদয় এখন যুদ্ধক্ষেত্ৰ (২০০৬)      : হোমেন বৰগোহাঞি।

মধুপুৰ বহু দূৰ (১৯৯২)             : শীলভদ্ৰ।

মনোমতী (১৯৬৫)                 : ৰজনীকান্ত বৰদলৈ।

মহাত্মাৰ পৰা ৰুপকোঁৱৰলৈ (১৯৬৯)      : লক্ষ্মীনাথ ফুকন।

মহাৰথী (১৯৯২)                  : চন্দ্ৰ প্ৰসাদ শইকীয়া।

মহেন্দ্ৰ বৰঠাকুৰৰ নিৰ্বাচিত নাটক        : মহেন্দ্ৰ বৰঠাকুৰ।

(২০০২)

মাজুলী (২০০১)                  : প্ৰশান্ত কুমাৰ মহন্ত (সম্পা.)।

মাদাৰ গডেছ কামাখ্যা (১৯৬৭)         : বাণীকান্ত কাকতি।

মানুহ বিচাৰি (১৯৮৭)              : লক্ষ্যধৰ চৌধুৰী।

মামৰে ধৰা তৰোৱাল (১৯৮০)         : মামণি ৰয়ছম গোস্বামী।

মিছন ইণ্ডিয়া (২০০৭)                   : সুৰেশ শৰ্মা (অনু.)।

মিৰি জীয়ৰী (১৮৯৪)              : ৰজনীকান্ত বৰদলৈ।

মৃত্যুঞ্জয় (১৯৭০)                  : বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

মেকং নৈ দেখিলো (১৯৬৭)           : হেম বৰুৱা।

মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয় (২০০১)         : য়েছে দৰজে ঠংচি।

মোৰ জন্ম হোৱাটো অন্ততঃ সঁচা (২০০৯)  : ৰংবং তেৰাং।

মোৰ জীৱন সোঁৱৰণ (১৯২৮)         : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

মোৰ যে কিমান হেঁপাহ (১৯৯২)        : কেশৱ মহন্ত।

মোৰ সোঁৱৰণী (১৯৭১)             : পদ্মনাথ গোহাঞি।

মহাপুৰুষ শ্ৰীশংকৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাধৱদেৱ : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

মহাপ্ৰাণ অসমীয়া ডঃ ভবেন্দ্ৰনাথ শইকীয়া    : ৰক্তাভজ্যোতি বৰা (সম্পা.)।

মোৰ সাংবাদিক জীৱন (১৯৮৯)        : হোমেন বৰগোহাঞি।

মোৰ সত্য অন্বেষণৰ কাহিনী (১৯৮৮)    : অমিয় কুমাৰ দাস (অনু.)।

মদাৰ ফুলৰ মালা (১৯৬৮)           : হেমচন্দ্ৰ শৰ্মা।

মিলনৰ সুৰ (১৯৫৮)               : যতীন্দ্ৰনাথ দুঅৱৰা।

মৃত্যু গছকি আনা জয় জিনি            : বীৰেন বৰকটকী।

মন ময়ূৰী (১৯৬৭)                : হেম বৰুৱা।

মণিৰাম দেৱান (১৯৬৬)            : বেণুধৰ শৰ্মা।

যশস্তিলক এণ্ড ইণ্ডিয়ান কালচাৰ (১৯৪৯)   : কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈ।

ৰংপুৰে কথ কয়                   : পদ্মধৰ চলিহা।

ৰংমিলিৰ হাঁহি (১৯৮১)             : ৰংবং তেৰাং।

ৰমন্যাসবাদ (১৯৯৫)               : মহেন্দ্ৰ বৰা।

ৰাজপথে ৰিঙিয়ায় (১৯৫৫)           : বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

ৰামধেনুৰ সম্পাদকীয়                : বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য।

ৰামধেনুৰ শ্ৰেষ্ঠ গল্প (১৯৯৭)          : হৃদয়ানন্দ গগৈ (সম্পা.)।

ৰুপতীৰ্থৰ যত্ত্ৰী (১৯৬৫)             : চৈয়দ আব্দুল মালিক।

ৰুপালীম (১৯৬০)                 : জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা।

ৰেড ৰিভাৰ এণজ্ঞ ব্লু হিলছ           : হেম বৰুৱা।

ৰঙ্গিলী (১৯৬২)                  : ৰজনীকান্ত বৰদলৈ।

লঘু-গুৰু (১৯৯৬)                 : মহেন্দ্ৰ বৰা।

লিতিকাই (১৮৯০)                : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

লেখক-সাংবাদিকৰ গাইড (১৯৯৮)      : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা, শাংকব কৌশিক বৰুৱা।

লোক কল্পদৃষ্টি (১৯৮৭)              : নীলমণি ফুকন।

লৌহিত্য-সিন্ধু (১৯৯৭)              : তিলোত্তমা মিশ্ৰ।

শকুনিৰ প্ৰতিশোধ (১৯৬৮)           : গণেশ গগৈ।

শিল্পীৰ আলোকযাত্ৰা (২০০২)           : গীতাশ্ৰী তামুলী আৰু অখিল গগৈ (সম্পা.)।

শেৱালি (১৯৬৫)                  : ৰত্নাকৰ বৰকাকতি।

শিৱ (২০০০)                    : নিৰ্মল প্ৰভা বৰদলৈ।

শেষ পৃষ্ঠা (১ম, ২য়, ৩য় খণ্ড)        : ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া।

শৃংখল (১৯৭৩)                   : ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া।

শ্ৰী কৃষ্ণ (১৯৯৬)                 : সুৰেন্দ্ৰ কুমাৰ দাস।

শ্ৰী শ্ৰী শংকৰদেৱ (১৯৪৮)           : মহেশ্বৰ নেওগ।

শ্ৰী শ্ৰী শংকৰদেৱ : বৈষ্ণৱ ছেইণ্ট        : বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা।

অব্‌ আছাম (১৯৬০)

শংকৰদেৱ এণ্ড হিজ টাইমছ (১৯৬৫)          : মহেশ্বৰ নেওগ।

সন্ধিয়াৰ সুৰ (১৯২৮)              : নলিনীবালা দেৱী।

সংক্ষিপ্ত অসমীয়া বিশ্বকোষ (১ম         : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা।

আৰু ২য় খণ্ড ; ২০০১-২০০২)

সবিনয় নিবেদন (২০০০)             : গৌৰীশংকৰ ভট্টাচাৰ্য।

সাগৰ দেখিছা (১৯৬৬)             : দেৱকান্ত বৰুৱা।

সাগৰিকা (২০০২)                 : লীনা শৰ্মা।

সাতসৰী অসম বুৰঞ্জী                : সূৰ্য কুমাৰ ভূঞা।

সাধু কথাৰ কুকি (১৯১০)            : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

সাৰথি (১৯১৫)                  : সত্যনাথ বৰা।

সাহিত্য আৰু চেতনা (১৯৭৬)              : হীৰেণ গোহাঁই।

সাহিত্য বিচাৰ (১৯২২)              : সত্যনাথ বৰা।

সাহিত্য আৰু সাহিত্য                : মহেন্দ্ৰ বৰা।

সাহিত্যবিদ্যা পৰিক্ৰমা (১৯৬২)         : তীৰ্থনাথ শৰ্মা।

সপোনৰ দিকচৌ বনত (২০০৯)         : ডঃ হীৰেন গোহাঁই।

সুগন্ধি পখিলা (১৯৮১)              : হীৰেন ভট্টাচাৰ্য।

সাহিত্যৰথী (২০০৬)                : ডঃ প্ৰফুল্ল কটকী।

সুন্দৰৰ সৰু-বৰ আলিয়েদি (১৯৮০)      : ভূপেন হাজৰিকা।

সুদীৰ্ঘ দিন আৰু ঋতু (১৯৮২)         : নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ।

সুবালা (১৯৬৩)                  : হোমেন বৰগোহাঁই।

সুৰুযমুখীৰ স্বপ্ন (১৯৬০)             : চৈয়দ আব্দুল মালিক।

সেউজী পাতৰ কাহিনী (১৯৫১)         : ৰাস্না বৰুৱা।

স্নেহ দেৱীৰ একুঁকি গল্প (১৯৯১)        : স্নেহ দেৱী।

স্বৰ্ণলতা (১৯৯১)                  : তিলোত্তমা মিশ্ৰ।

সোণালী জাহাজ (১৯৭৭)             : ভবেন বৰুৱা।

সেই নদী নিৰৱধি (১৯৬৯)           : নিৰুপমা বৰগোহাঞি।

সূৰ্য হেনো নামি আহে এই             : নীলমণি ফুকন।

নদীয়েদি (১৯৬৩)

সৌৰজগত (২০০৪)                : দীপজ্যোতি নেওগ।

সপোনৰ খোজ (২০০৫)              : শাংকব কৌশিক বৰুৱা।

সাহিত্য-সংজ্ঞা কোষ (২০০৫)          : ডঃ প্ৰফুল্ল কটকী।

সহস্ৰাব্দৰ বিশ্ব (২০০৪)              : শান্তনু কৌশিক বৰুৱা।

সমাৰ্থ শব্দকোষ (২০০৪)             : ডঃ প্ৰফুল্ল কটকী।

সীতাহৰণ কাব্য                    : ভোলানাথ দাস।

সঞ্চয়ন (১৯৫৯)                  : মহেশ্বৰ নেওগ (সম্পা.)।

সাদৰী (১৯৬৬)                  : ৰঘূনাথ চৌধাৰী।

সুৰভী (১৯৬৬)                  : লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা।

সীমান্তৰ সম্ভেদ (১৯৫৮)             : পৰাগ চলিহা।

সাহিত্য আলোচনা (১৯৬১)           : ত্ৰৈলোক্যনাথ গোস্বামী।

সাহিত্য উপক্ৰমণিকা (১৯৮৫)         : মহেন্দ্ৰ বৰা।

হালধীয়া চৰায়ে বাওধান খায় (১৯৭৩) : হোমেন বৰগোহাঞি।

হাহোঁ আহক               : দিলীপ কুমাৰ বৰুৱা

হে অৰণ্য হে মহানগৰ (১৯৫১)  : নৱকান্ত বৰুৱা।

হেমকোষ (১৯০০)      : হেমচন্দ্ৰ বৰুৱা।

হেৰাই যোৱা দিনবোৰ   : দেৱেশ্বৰ শৰ্মা।

হেৰোৱা দিগন্ত (১৯৬৯)             : তৰুণ চন্দ্ৰ বৰুৱা (অনু.)।

হিষ্ট্‌ৰী অব্‌ আছাম (১৯০৫)           : এডোৱাৰ্ড গেইট।

হিষ্ট্‌ৰী অব্‌ আছামিজ লিটাৰেচাৰ         : বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱা।

(১৯৬৪)

হেঙুল আকাশ, ক’লা চাইকেল,          : ডঃ হীৰেন গোহাঁই।

এজন আৰোহী (২০০৭)